Αυτό που θα μαγέψει τον επισκέπτη στο Rotterdam είναι η αρμονική και πετυχημένη συνύπαρξη του παλιού με του καινούργιου, του μοντέρνου με του κλασικού. Αυτό γίνεται αντιληπτό σε κάθε σημείο της πόλης, είτε παρατηρώντας τα κτίρια, είτε όμως ακόμα απλά βλέποντας μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής της πόλης. Για αυτό και δεν μας έκανε καμία απολύτως εντύπωση το ότι στο πολύ μικρό χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεση μας για να γνωρίζουμε την πόλη καταφέραμε να θαυμάσουμε πολλά κλασικά αυτοκίνητα και να συγκεντρώσουμε ικανοποιητικό αριθμό φωτογραφιών τους.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτό το Capri, που μας τράβηξε την προσοχή μια βροχερή μέρα στο Rotterdam. Μιλάμε για ένα Ford Capri δεύτερης γενιάς, το οποίο είναι και το καθημερινό αυτοκίνητο της ηλικιωμένης ιδιοκτήτριας τους, που το έχει από καινούργιο. Το όμορφο αυτό coupe βρίσκεται σε πραγματικά πολύ καλή (και Αυθεντική) κατάσταση, παρά του ότι ικανοποιεί τις ανάγκες της οδηγού του εδώ και περίπου 40 χρόνια, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
Βλέποντας το ανάμεσα στα σύγχρονα αυτοκίνητα σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι έχει συμβεί στη σύγχρονη αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και στους πελάτες της. Και δεν μιλάω τόσο για το ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο σχήμα του, κάτι που έχει χαθεί προ πολλού από τον σχεδιασμό των αυτοκινήτων, αλλά κυρίως για το χρώμα του. Από όσο μπορέσαμε να δούμε η ονομασία αυτού του χάλκινου πορτοκαλί πρέπει να είναι Flame Orange Metallic, και σίγουρα μαγνητίζει τα βλέμματα, ιδιαίτερα ανάμεσα στα εκνευριστικά ουδέτερα γκρι και μαύρα κουτιά που κυκλοφορούν κατά κόρων σήμερα.
Υπήρξε μια περίοδος στην αυτοκίνηση όπου σχεδιαστές και οδηγοί τολμούσαν. Τολμούσαν να δημιουργήσουν και να οδηγήσουν κάτι έντονο, κάτι ξεχωριστό. Στα 70ies χρώματα σαν αυτό δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, και τότε ακόμα και οι "ουδέτερες" επιλογές ξέφευγαν από το εκνευριστικό ασημί και τις αποχρώσεις του. Καφέ, έντονο κίτρινο, τυρκουάζ και πορτοκαλί ήταν στις επιλογές σχεδόν κάθε αυτοκινήτου, ενώ αν μιλάγαμε για κάτι πιο δυνατό και muscle υπήρχαν στις επιλογές ακόμα και το φούξια.
Κάτι άλλαξε, και αυτό είναι σίγουρο. Κάτι μας έκανε πιο συντηρητικούς συνολικά, και λιγότερο τολμηρούς. Όμως δυστυχώς δεν πιστεύω ότι εγώ είμαι ο κατάλληλος για να το ψάξω περισσότερο. Το πιο extreme χρώμα που είχε αυτοκίνητο μου τα τελευταία 10 χρόνια ήταν το κόκκινο, ενώ ακόμα και την signal yellow Bell Air μου θα την επαναφέρω στο αρχικό της μπεζοκαναρί προς χάριν της αυθεντικότητας. Μέχρι λοιπόν να καταφέρω να τολμήσω να ξεφύγω από το συντηρητικό κατεστημένο ας συνεχίζω να θαυμάζω αυτούς που τόλμησαν.
Αριστο αυτοκίνητο, το Capri !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Πρόδρομε, για την καταπληκτική προσπάθεια!!!