Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένο το 2015

  Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της, αυτήν τη φορά όμως αφήνοντας πολλές ανοιχτές εκκρεμότητες και με την αβεβαιότητα να πλανάται στον αέρα. Ελπίζουμε ότι το 2015 θα μας φέρει εκτός από Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και τη σιγουριά που χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον βούρκο στον οποίο έχουμε βρεθεί.

   Ως απολογισμό του έτους για το GS μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν φτάσαμε τους στόχους που είχαμε θέσει στην αρχή του έτους (αν και έχουμε χρόνο βέβαια μέχρι τα "γενέθλια"). Καλώς ή κακώς η ανάγκη για δουλειά και επιβίωση μας αναγκάζει να μην μπορούμε να αφιερώσουμε όσο χρόνο θα θέλαμε στην σύνταξη των άρθρων του GS, και στην αναζήτηση νέων θεμάτων. Ευτυχώς από τα δεύτερα έχουμε προς το παρόν αρκετά για να γεμίσουμε μερικούς τόμους. Ευχόμαστε λοιπόν το 2015 να καταφέρουμε να ρυθμίσουμε καλύτερα το χρόνο, ώστε μπορέσουμε να παρουσιάσουμε περισσότερες και ενδιαφέροντες ιστορίες.

   Στο GS ευχόμαστε σε όλους το 2015 να σας φέρει Υγεία, και φυσικά Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. 

Classics In Rotterdam: Kreidler Florett Mokick RM (K54 / 42D)

   Στο Rotterdam είναι πολύ συνηθισμένο θέαμα τα ποδήλατα. Βρίσκονται στην κυριολεξία παντού και για τους περισσότερους δεν είναι ένα μέσο αναψυχής αλλά το καθημερινό μέσο μεταφοράς τους, καθώς με όλες τις συνθήκες (ακόμα και με βροχή) με αυτά μετακινούνται. Θέσεις πάρκινγκ έχουν κατασκευαστεί μονάχα για αυτά και υπάρχει μία ολόκληρη οικονομία στημένη γύρω από αυτά. Από την άλλη οι μοτοσυκλέτες είναι ιδιαίτερα σπάνιο θέαμα, είναι ως επί το πλείστον νέα μοντέλα και οι περισσότερες αποτελούν το καμάρι του ιδιοκτήτη τους. 

  Εξαίρεση στον κανόνα αποτελούν οι Kreidler, που ήταν και τα μόνα παλιά μηχανάκια που συναντήσαμε στους δρόμους του Rotterdam σε κάποιους αξιόλογους αριθμούς. Οι ιδιοκτήτες τους ήταν κυρίως νεαροί, και τα περισσότερα αν και ήταν σε άριστη κατάσταση είχαν μερικές προσωπικές πινελιές, όπως και το παραπάνω εξάλλου.

   Το συγκεκριμένο άνηκε σε έναν φοιτητή, ο οποίος έδειχνε πραγματικά να το λατρεύει. Πρόκειται για ένα Kreidler Florett Mokick RM, κατασκευής κάπου μεταξύ 1973 με 1974. Έχει κάποια μικρά "λαθάκια", όπως το πίσω φανάρι από μιας δεκαετίας παλιότερο Kreidler, την πίσω σχάρα και άλλες τέτοιες μικρές αλλαγές, όμως σε γενικές γραμμές είναι άριστο και αξιόμαχο. Είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσει να είναι σε αυτήν την κατάσταση για πολλά ακόμα χρόνια.

Καλά Χριστούγεννα

Ευχόμαστε σε όλους να έχετε Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές. 

Classics In Rotterdam: Lotus Esprit with touches from SE HWing, 300 Sport & S4

   Όταν βλέπεις μια Esprit είναι λογικό να σου τραβήξει την προσοχή (Μπορεί να είναι "νέα" ακόμα για να χαρακτηριστεί classic, σίγουρα όμως μιλάμε για ένα ποθητό future classic sport car, οπότε και αξίζει αναφοράς). Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για προ του 2002 μοντέλο, με τα κλασικά πίσω φανάρια και όχι τα καγκούρικα wannabe 106 καγκουρ style στρογγυλά που υιοθέτησαν με τα τελευταία μοντέλα. Όμως δυστυχώς βρέχει, δεν έχεις ομπρέλα και πρέπει να βιαστείς οπότε δεν έχεις το χρόνο να την περιεργαστείς περισσότερο. Το τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλό. Τραβάς δύο τρεις φωτογραφίες, ώστε να τις χαζέψεις αργότερα με το χρόνο σου.

   Και πλέον είσαι στο δωμάτιο σου, έχεις στεγνώσει και δεν στάζεις πλέον και είσαι ορεξάτος να χαζέψεις τα ευρήματα της ημέρας. Εκεί λοιπόν συνειδητοποιείς ότι η όμορφη και σπάνια Esprit που συνάντησες δεν είναι μια καλοσυντηρημένη ώριμη κυρία, αλλά μια γριά με ψυχολογικά που προσπαθεί να μοιάζει νεώτερη μπας και την προσέξει κανένας λιγούρης νεαρός. 

Δυστυχώς λοιπόν η συγκεκριμένη Esprit ήταν μία μίξη ανταλλακτικών που έχει ως αποτέλεσμα να την κατατάσσουμε στην λίστα με τα modified classic. Το αμάξωμα μοιάζει να είναι των αρχών του 90, και του έχουν προσθέσει την μεγάλη αεροτομή από την SE HWing, τον μπροστινό προφυλακτήρα από κάποια S4 πιθανών και τον πίσω μάλλον από μια 300 Sport. Και αυτά είναι ότι μπορέσαμε να διακρίνουμε με μια πρόχειρη ματιά και με περιορισμένες γνώσεις για αυτές τις κυρίες. Τουλάχιστον επιλέχτηκαν κομμάτια από την ίδια οικογένεια και όχι από το καλάθι, οπότε και έχει κρατηθεί κάποιο επίπεδο στην μετατροπή αυτή.

Classics In Rotterdam: Ford Capri MK2 1600

  Αυτό που θα μαγέψει τον επισκέπτη στο Rotterdam είναι η αρμονική και πετυχημένη συνύπαρξη του παλιού με του καινούργιου, του μοντέρνου με του κλασικού. Αυτό γίνεται αντιληπτό σε κάθε σημείο της πόλης, είτε παρατηρώντας τα κτίρια, είτε όμως ακόμα απλά βλέποντας μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής της πόλης. Για αυτό και δεν μας έκανε καμία απολύτως εντύπωση το ότι στο πολύ μικρό χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεση μας για να γνωρίζουμε την πόλη καταφέραμε να θαυμάσουμε πολλά κλασικά αυτοκίνητα και να συγκεντρώσουμε ικανοποιητικό αριθμό φωτογραφιών τους.

   Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτό το Capri, που μας τράβηξε την προσοχή μια βροχερή μέρα στο Rotterdam. Μιλάμε για ένα Ford Capri δεύτερης γενιάς, το οποίο είναι και το καθημερινό αυτοκίνητο της ηλικιωμένης ιδιοκτήτριας τους, που το έχει από καινούργιο. Το όμορφο αυτό coupe βρίσκεται σε πραγματικά πολύ καλή (και Αυθεντική) κατάσταση, παρά του ότι ικανοποιεί τις ανάγκες της οδηγού του εδώ και περίπου 40 χρόνια, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. 

   Βλέποντας το ανάμεσα στα σύγχρονα αυτοκίνητα σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι έχει συμβεί στη σύγχρονη αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και στους πελάτες της. Και δεν μιλάω τόσο για το ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο σχήμα του, κάτι που έχει χαθεί προ πολλού από τον σχεδιασμό των αυτοκινήτων, αλλά κυρίως για το χρώμα του. Από όσο μπορέσαμε να δούμε η ονομασία αυτού του χάλκινου πορτοκαλί πρέπει να είναι Flame Orange Metallic, και σίγουρα μαγνητίζει τα βλέμματα, ιδιαίτερα ανάμεσα στα εκνευριστικά ουδέτερα γκρι και μαύρα κουτιά που κυκλοφορούν κατά κόρων σήμερα. 

   Υπήρξε μια περίοδος στην αυτοκίνηση όπου σχεδιαστές και οδηγοί τολμούσαν. Τολμούσαν να δημιουργήσουν και να οδηγήσουν κάτι έντονο, κάτι ξεχωριστό. Στα 70ies χρώματα σαν αυτό δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, και τότε ακόμα και οι "ουδέτερες" επιλογές ξέφευγαν από το εκνευριστικό ασημί και τις αποχρώσεις του. Καφέ, έντονο κίτρινο, τυρκουάζ και πορτοκαλί ήταν στις επιλογές σχεδόν κάθε αυτοκινήτου, ενώ αν μιλάγαμε για κάτι πιο δυνατό και muscle υπήρχαν στις επιλογές ακόμα και το φούξια. 

   Κάτι άλλαξε, και αυτό είναι σίγουρο. Κάτι μας έκανε πιο συντηρητικούς συνολικά, και λιγότερο τολμηρούς. Όμως δυστυχώς δεν πιστεύω ότι εγώ είμαι ο κατάλληλος για να το ψάξω περισσότερο. Το πιο extreme χρώμα που είχε αυτοκίνητο μου τα τελευταία 10 χρόνια ήταν το κόκκινο, ενώ ακόμα και την signal yellow Bell Air μου θα την επαναφέρω στο αρχικό της μπεζοκαναρί προς χάριν της αυθεντικότητας. Μέχρι λοιπόν να καταφέρω να τολμήσω να ξεφύγω από το συντηρητικό κατεστημένο ας συνεχίζω να θαυμάζω αυτούς που τόλμησαν.