Είναι λίγο αστείο το πως τα φέρνει τελικά η ζωή. Το 2015 άνοιξε για το Garage Stories εντυπωσιακά, μιας και τις πρώτες κιόλας μέρες του νέου έτους καταφέραμε να κάνουμε ένα όνειρο πραγματικότητα. Όλοι οι λάτρεις τους κλασικού αυτοκινήτου θέλουν να ζήσουν κάποιες μοναδικές εμπειρίες που έχουν να κάνουν με το χώρο αυτό. Για παράδειγμα σχεδόν όλοι ονειρευόμαστε να ανοίξουμε μια γκαραζόπορτα, ή να βρεθούμε σε κάποιο μυστήριο υπόγειο και να ανακαλύψουμε κάποιο μοναδικό και σπάνιο τετράτροχο, στην αυθεντική του κατάσταση και ξεχασμένο από το χρόνο. Όλοι λοιπόν θέλουμε να υπάρξει το δικό μας πραγματικό barn find.
Τα ίδια περίπου ισχύουν και για την εύρεση οχημάτων σε δάση, βουνά και γενικά σε τοποθεσίες όπου κανονικά δε θα έπρεπε να βρίσκονται. Είτε ως μόνα οχήματα, είτε ως εγκαταλελειμμένοι σωροί σκουριασμένων μετάλλων πάντα κεντρίζουν το ενδιαφέρον των "ερευνητών" παλαιών οχημάτων. Μέχρι τώρα είχα την τύχη να βρω βαρέα οχήματα σε παρόμοιες τοποθεσίες, καθώς και να εντοπίσω τα λείψανα μιας παλιάς και εγκαταλελειμμένης μάντρας, όμως όλα τα παραπάνω σε τοποθεσίες όπου ήταν προσβάσιμες έστω και με χωματόδρομο. Αυτήν τη φορά τελικά καταφέραμε μετά από αρκετή έρευνα να εντοπίσουμε ένα αγαπημένο αμερικάνικο, πλήρες και ξεχασμένο από τον χρόνο (δυστυχώς όχι όμως και από τους κυνηγούς) στην κυριολεξία στην μέση του πουθενά.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Πολλά χρόνια πριν (πολλά όμως) ένα οικογενειακός φίλος μου είχε αναφέρει την ύπαρξη ενός παλιού αμερικάνικου σε πλαγιά βουνού της Αττικής. Την ιστορία την είχε ακούσει από φίλο, που του την είχε αναφέρει άλλος φίλος κ.ο.κ.. Όπως καταλαβαίνεται είχε όλα τα στοιχεία για να ληφθεί στα υπόψιν ως απλά ένα ακόμα "θρύλος", κάτι που σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας μου τότε να μη δώσω περαιτέρω βάση. Βέβαια η ιστορία αυτή για την ύπαρξη μιας πράσινης "Σεβρολέτας κουπέ" που ήταν εγκαταλελειμμένη στο βουνό πάντα με κατέτρωγε, όπως εξάλλου με "κατατρώει" κάθε φορά που δεν καταφέρνω να επαληθεύσω κάποια πληροφορία.
Και φτάνουμε στο παρόν και συγκεκριμένα στο πέρσι. Στις αρχές του προηγούμενου έτους εμφανίστηκαν στα μέσα μαζικής δικτύωσης δύο φωτογραφίες από μια εγκαταλελειμμένη Chevrolet. Φωτογραφίες που πιθανότατα κάθε άλλη φορά θα αγνοούσα, και που όμως αυτήν τη φορά δεν το έκανα. Δεν το έκανα γιατί πολύ απλά οι φωτογραφίες αυτές μου έφεραν στο μυαλό την ιστορία εκείνη που μου είχε εκμυστηρευτεί ο οικογενειακός αυτός φίλος, κάτι που σε συνδυασμό με την τοποθεσία που ανέφερε ο φωτογράφος ότι τις τράβηξε με έφεραν στον πειρασμό να ξεκινήσω την έρευνα. Αρκετούς μήνες μετά, με πολλά λίτρα βενζίνης καμμένα, βόλτες σε ξεχασμένους χωματόδρομους, με τα μάτια πρησμένα από την προσεκτική ανάλυση φωτογραφιών και λοιπών στοιχείων και με την υπομονή να εξαντλείτε ξεκίνησε να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Ας είναι καλά ο φίλος Βίκτορας, χωρίς τη μεθοδικότητα του οποίου θα ήταν αδύνατο να εντοπίσουμε το ακριβές σημείο όπου αναπαυόταν η ξεχασμένη Αμερικανίδα. Δε θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για αυτόν το σκοπό γιατί πολύ απλά τότε είναι πολύ πιθανό να αποκαλυφθεί η τοποθεσία, κάτι που δεν επιθυμούμε και που στην τελική δεν είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου.
Μετά από τον μακροσκελή αυτόν πρόλογο φτάνουμε στις αρχές του φετινού έτους. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων (λίγων και εκλεκτών θα μπορούσαμε να πούμε) περιλαμβανομένων του εαυτού μου, του φίλου Βίκτορα και του φίλου Μάνου, ξεκινήσαμε να επαληθεύσουμε τα αποτελέσματα των προηγούμενων ερευνών μας. Τελικά ο απλός περίπατος στην εξοχή που υπολογίζαμε αποδείχθηκε ότι ήταν καλή εξάσκηση ορειβασίας , όμως στο τέλος ανταμειφθήκαμε με αυτό το θέαμα...
Βρεθήκαμε μπροστά σε μία Chevrolet Malibu του 1971, που με εξαίρεση τον βανδαλισμό (πιθανότατα από κάποια ομάδα κυνηγών) ήταν πραγματικά survivor. Για αυτό το αυτοκίνητο ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει δύο περίπου δεκαετίες πριν, όταν για κάποιο φαινομενικά ανεξήγητο λόγο κάποιος αποφάσισε να το πάει ως εκεί (σε αυτό θα αναφερθούμε αργότερα). Ένα γνήσιο muscle car που κάποτε θα βρυχόταν διασχίζοντας την Λ. Συγγρού, αναπαύονταν μόνο του πλέον καμουφλαρισμένο στο τοπίο. Τα χρώμια του δεν είχαν χάσει την γυαλάδα τους και πιθανότατα να γίνονταν σαν καινούργια μονάχα με λίγη αλοιφή. Οι γραμμές του αμαξώματος αποδείκνυαν ότι είχαμε να κάνουμε με ένα "καθαρό" όχημα που είχε υποστεί ελάχιστες περιποιήσεις στο αμάξωμα του από τους φαναρτζήδες της εποχής. Το χρώμα που μπορείτε να διακρίνετε στις φωτογραφίες είναι αυτό με το οποίο βγήκε από το εργοστάσιο, με εξαίρεση την πόρτα του συνοδηγού. Σίγουρα όταν με κάποιο τρόπο βρέθηκε εκεί πάνω ήταν σε πλήρη λειτουργία και πιθανότατα πολύ καλή κατάσταση. Οι πόρτες άνοιγαν χωρίς κανένα πρόβλημα και έκλειναν λες και μόλις η Σεβρολέτα είχε βγει από την έκθεση της αντιπροσωπείας, ενώ οι "γραμμές" του αμαξώματος ήταν σωστές χωρίς την παραμικρή απόκλιση. Το εσωτερικό δυστυχώς έχει καταστραφεί, πρώτα από τους βάνδαλους και έπειτα από την πανίδα της περιοχής και τα στοιχεία της φύσης. Από τα τελευταία έχει πληγεί δυστυχώς και το αμάξωμα, καθώς τα 20+ χρόνια παραμονής σε αυτόν το χώρο (σε συνδυασμό με τις ζημιές) μόνο καλό δε του έκαναν.
Ας πούμε όμως μερικά παραπάνω πράγματα για το συγκεκριμένο όχημα. Σύμφωνα με τα όσα στοιχεία κατάφερα να διακρίνω από τον αριθμό πλαισίου του και το trim tag του μπορώ να πω με σιγουριά ότι το αυτοκίνητο αυτό είναι 100% αυθεντικό και ότι πιθανότατα μέχρι και πριν μερικά χρόνια ίσως θα μπορούσε να σωθεί.
Σύμφωνα με τον αριθμό πλαισίου λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια Chevrolet Malibu 2door sport coupe του 1971, με V8 κινητήρα και που είχε κατασκευαστεί στις εγκαταστάσεις της GM στην Baltimore (Maryland). Από το ταμπελάκι που τοποθετούσε η Fisher με τα υπόλοιπα βασικά χαρακτηριστικά του αμαξώματος (και όχι μόνο) επιβεβαιώνουμε ότι το Antique Green στο οποίο είναι βαμμένο είναι και το γνήσιο χρώμα, όπως επίσης και το ότι όταν βγήκε από τη γραμμή παραγωγής ήταν εξοπλισμένο με πράσινο βινύλιο (τα υπολείμματα του οποίου μπορούμε να διακρίνουμε και τώρα). Το εσωτερικό είναι σύμφωνο με τις προδιαγραφές του κατασκευαστή (με καναπέ μπροστά και όχι bucket), ενώ θεωρητικά θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε και τον μήνα και την εβδομάδα κατά την οποία κατασκευάστηκε, όμως δυστυχώς το ταμπελάκι δεν ήταν και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Στα μηχανικά τώρα, το συγκεκριμένο Malibu φαίνεται πως ήταν εξοπλισμένο με έναν V8 350 με διπλό καρμπιρατέρ (κωδικός L65) και με ένα τριτάχυτο αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων (κωδικός Μ38), κάτι που σίγουρα του χάριζε αξιοπρεπέστατες επιδόσεις. Μπορεί να μιλάμε για έναν small block, αλλά μην ξεχνάμε ότι ο 350 ήταν ένας κινητήρας που εύκολα μπορούσε να αναβαθμιστεί και να χαρίσει πολλά χαμόγελα με τις επιδόσεις του. Από το εργοστάσιο έβγαζε περίπου 145hp.
Σύμφωνα με τον αριθμό πλαισίου λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια Chevrolet Malibu 2door sport coupe του 1971, με V8 κινητήρα και που είχε κατασκευαστεί στις εγκαταστάσεις της GM στην Baltimore (Maryland). Από το ταμπελάκι που τοποθετούσε η Fisher με τα υπόλοιπα βασικά χαρακτηριστικά του αμαξώματος (και όχι μόνο) επιβεβαιώνουμε ότι το Antique Green στο οποίο είναι βαμμένο είναι και το γνήσιο χρώμα, όπως επίσης και το ότι όταν βγήκε από τη γραμμή παραγωγής ήταν εξοπλισμένο με πράσινο βινύλιο (τα υπολείμματα του οποίου μπορούμε να διακρίνουμε και τώρα). Το εσωτερικό είναι σύμφωνο με τις προδιαγραφές του κατασκευαστή (με καναπέ μπροστά και όχι bucket), ενώ θεωρητικά θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε και τον μήνα και την εβδομάδα κατά την οποία κατασκευάστηκε, όμως δυστυχώς το ταμπελάκι δεν ήταν και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Στα μηχανικά τώρα, το συγκεκριμένο Malibu φαίνεται πως ήταν εξοπλισμένο με έναν V8 350 με διπλό καρμπιρατέρ (κωδικός L65) και με ένα τριτάχυτο αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων (κωδικός Μ38), κάτι που σίγουρα του χάριζε αξιοπρεπέστατες επιδόσεις. Μπορεί να μιλάμε για έναν small block, αλλά μην ξεχνάμε ότι ο 350 ήταν ένας κινητήρας που εύκολα μπορούσε να αναβαθμιστεί και να χαρίσει πολλά χαμόγελα με τις επιδόσεις του. Από το εργοστάσιο έβγαζε περίπου 145hp.
Αρκετοί θα αναρωτιέστε για πιο λόγο το αναφέρω αρχικά ως Chevelle και μετά ως Malibu. Η εξήγηση είναι απλή. Το αυτοκίνητο αυτό ανήκει είναι μια Chevelle, με καλύτερο εξοπλισμό όμως. Ήταν δηλαδή μια πιο φορτωμένη Chevelle. Αυτήν την έκδοση την ονόμαζαν Malibu (κάτι το οποίο αναγραφόταν και παντού στη θέση του Chevelle) και θεωρούταν διαφορετικό μοντέλο στην γκάμα της Chevrolet. Γενικότερα οι Αμερικάνοι τα έχουν κάνει λίγο μπάχαλο με τις ονοματολογίες και τους διαχωρισμούς των μοντέλων της περιόδου.
Κάτι επίσης σημαντικό, που πιθανότατα από τους πολλούς θα περνούσε απαρατήρητο, είναι το έμβλημα που φαίνεται στην προηγούμενη φωτογραφία. Είναι το έμβλημα της Fisher Body Company, που ιδρύθηκε το 1908 από τους αδερφούς Fisher. Έχοντας εμπειρία από την εμπειρία αμαξών οι αδερφοί Fisher αποφάσισαν να ακολουθήσουν το ρεύμα και να ξεκινήσουν να φτιάχνουν αμαξώματα για τα πρώτα αυτοκίνητα. Ξεκίνησαν λοιπόν να αναλαμβάνουν δουλειές ακόμα και από τις ίδιες τις αυτοκινητοβιομηχανίες με τις Ford, Cadillac, Chevrolet και Studebaker να είναι μονάχα μερικοί από τους πελάτες τους. Τελικά το 1919 ξεκίνησε η εξαγορά της από την GM και ολοκληρώθηκε το 1926, αποτελώντας πλέον κομμάτι της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας στον κόσμο (μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον). Περισσότερα για την Fisher Body Company και για τις καινοτομίες της μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Γιατί όλη αυτή η εισαγωγή για την Fisher είμαι σίγουρος ότι θα αναρωτιέστε. Και η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί χάρη στη Fisher και τις μεθόδους παραγωγής της τα αυτοκίνητα της GM ήταν μόνιμα για δεκαετίες τα ποιοτικότερα (στην αμερικάνικη αγορά τουλάχιστον). Αγοράζοντας ένα Mopar ήξερες ότι εκ των πραγμάτων η ποιότητα θα είναι σαφώς χαμηλή. Σε συγκεκριμένα μοντέλα το βάψιμο σταμάταγε σε ότι φαινόταν από έξω (αφήνοντας τις πόρτες από μέσα και τον χώρο αποσκευών απλά με το αστάρι), ενώ ακόμα και τα χρώμια δεν ήταν ευθυγραμμισμένα ούτε καν την ημέρα που βγήκαν από το εργοστάσιο. Αντίθετα αγοράζοντας ένα GM, ακόμα και 50 χρόνια μετά από την ημέρα που κατασκευάστηκε μπορείς να απαιτήσεις ότι έχει να κάνει με το αμάξωμα και τη συναρμογή αυτού να είναι άψογο. Είναι απίστευτο ότι σε αυτοκίνητα που μοιάζουν να διαλύονται από τη σαπίλα μπορείς να κλείσεις την πόρτα με τη μία, χωρίς περαιτέρω πίεση και χωρίς να κάνει σαν 70χρονο με λουμπάγκο.
Με τις δύο τελευταίες φωτογραφίες θα ήθελα απλά να ασχοληθώ με ένα σημαντικό κομμάτι των αποκαταστάσεων των κλασικών αυτοκινήτων. Η πρώτη μας δείχνει τον χώρο αποσκευών. Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι σε αυτό το κομμάτι του αμαξώματος το βάψιμο δεν ήταν πλήρες, αλλά περισσότερο μερικά ψεκάσματα. Σε όποια αποκατάσταση και αν έχω δει κανείς δεν ακολουθεί το αυθεντικό μοτίβο (έστω και δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση χρησιμοποιώντας κανονικά χρώματα για την καλύτερη προστασία των επιφανειών).
Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε το σημείο όπου ενώνονται ο ουρανός με το πίσω φτερό (και είναι κοινό σχεδόν για όλα τα αμερικάνικα της εποχής). Εκεί μετά την κόλληση υπάρχει ένα μικρό σκαλοπάτι. Αρχικά για να το καλύψουν χρησιμοποιούσαν μολύβι και αργότερα για λόγους οικονομίας χρόνου και χρήματος χρησιμοποιούσαν στόκο. Στα αυτοκίνητα όπου η οροφή ήταν βαμμένη γινόταν σωστή επεξεργασία και προετοιμασία για τη βαφή εξαφανίζοντας κάθε ίχνος. Όταν όμως ήταν να εξοπλιστεί το όχημα με vinyl top ξεκίναγαν οι οικονομίες. Πολλές φορές άφηναν όλη την περιοχή μονάχα με το αστάρι, εφόσον το βινύλιο θα σκέπαζε τον ουρανό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το νερό που έβρισκε διόδους στις ραφές να εισχωρεί και να βρίσκει απροστάτευτη λαμαρίνα, την οποία και κατέτρωγε. Όμως για τον ίδιο λόγο, δηλαδή για το ότι το βινύλιο θα σκέπαζε τις όποιες ατέλειες, δεν προετοίμαζαν σωστά την περιοχή της ένωσης, κάτι που αποδεικνύεται με αυτήν τη φωτογραφία.
Και έπειτα πάμε εμείς οι λάτρες των οχημάτων αυτών και ζητούμε από τον εκάστοτε φανοποιό δουλειά ανώτερου επιπέδου και από του εργοστασίου. Και καταλήγουμε με overrestored κλασικά που σε διαγωνισμούς του εξωτερικού θα πάτωναν γιατί δε θα υπήρχαν οι ατέλειες που προανέφερα και όχι μόνο. Μήπως να το έπαιρνα πιο χαλαρά το θέμα και να έπαυα να αναζητώ την τελειότητα...
Υ.Γ.1 : Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μη μου ζητήσει κανείς περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την τοποθεσία του συγκεκριμένου αυτοκινήτου. Είναι αδύνατον να μετακινηθεί από εκεί (ο δρόμος από τον οποίο τον πήγανε έχει κλείσει από τις αρχές της δεκαετίας του 90) και θα προτιμούσα να το αφήσουμε να συνεχίσει την ένταξη του στο οικοσύστημα, παρά να το βεβηλώσουν παραπάνω για τα όποια χρήσιμα ανταλλακτικά του. Πιστεύω ότι το αξίζει. Και το αν κάποιοι καταφέρουν να το εντοπίσουν και το "κόψουν", δεν είναι δικό μου θέμα. Εγώ απλά δε θα βοηθήσω σε αυτό (Εδώ βρίσκαμε τριγύρω τα σπασμένα διακοσμητικά του και τα βάζαμε στη θέση τους...).
Υ.Γ.2: Ευχαριστώ και πάλι τους φίλους Βίκτορα και Μάνο, χωρίς την βοήθεια των οποίων δε θα κατάφερνα να βρω την άκρη σε αυτήν την πληροφορία.
Υ.Γ.3: Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία ακριβώς ίδια με το μοντέλο και την έκδοση του συγκεκριμένου σε αξιοπρεπή ανάλυση, οπότε και επέλεξα ότι ποιο κοντινό βρήκα.
What if...
Πηγή εικόνας: http://www.2040-cars.com/chevrolet/Chevelle/1971-chevrolet-chevelle-ss-clone-malibu-sport-edelbrock-350-turbo-350-12-bolt-384549/
