Abandoned Car Dealership: ΕΤ.ΕΠ.Α Abandoned Rootes Dealership in Athens

   Τελικά υπάρχει (ή έστω υπήρχε) εγκαταλελειμμένη αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη Αθήνα, ή όχι? Παρότι χθες ήταν πρωταπριλιά η είδηση που σας ανακοινώσαμε ήταν αληθείς. Ή τουλάχιστον εν μέρει αληθείς. Όμως εδώ θα πρέπει να αποδώσουμε φυσικά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Την ανακάλυψη της ύπαρξης της δεν την κάναμε εμείς, αλλά ο φίλος Γιώργος Αντωνοβαρδάκης, πολλά χρόνια πριν. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. 

 

   Ο Νικόλαος "Νίκι" Φιλίνης υπήρξε για πολλά χρόνια υπήρξε αντιπρόσωπος των DKW στην Ελλάδα, καθώς και οδηγός αγώνων (με πολλές και σημαντικές επιτυχίες). Στα τέλη της δεκαετίας του 50, και έπειτα από σημαντικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και διανομής της DKW, το Τμήμα αυτοκινήτων της "Ραδιοφωνικής Εταιρείας της Ελλάδος"  παραχώρησε την αντιπροσώπευση των αυτοκινήτων DKW, και το 1960 ανεξαρτητοποιήθηκε και ονομάστηκε Εταιρεία Επιχειρήσεων Αυτοκινήτου Α.Ε (ΕΤ.ΕΠ.Α Α.Ε). Τότε περίπου απέκτησαν και την αντιπροσωπεία των αυτοκινήτων Rootes, την οποία και κράτησαν έως το κλείσιμο του ομίλου το 1981. Ο ίδιος ο Νικόλαος Φιλίνης συνέχισε να αγωνίζεται, με αυτοκίνητα Sunbeam αυτήν τη φορά, έως και το 1961 οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση των αγώνων αυτοκινήτων. Στην φωτογραφία που ακολουθεί βλέπουμε τον Νικόλαο "Νίκι" Φιλίνη με συνοδηγό τον Στ. Μουρτζόπουλο να κατεβαίνουν στο Σούνιο με ένα Sunbeam Rapier, κατά τη διάρκεια του Ράλλυ Ακρόπολις του 1960, που ήταν και το προτελευταίο κατά το οποίο αγωνίστηκε.

   Το 1981 με τη διάλυση της Rootes (που τότε είχε ήδη γίνει Chrysler U.K.) η εταιρεία συγχωνεύτηκε με τον αντιπρόσωπο του Γαλλικού τμήματος της Chrysler Europe και συνέχισε να εισάγει τα προϊόντα της Chrysler France, αφού πρώτα μετονομάστηκε σε ΦΙΛ.ΠΑ. Α.Ε (από τα επώνυμα των αντιπροσώπων της Chrysler Europe στην Ελλάδα (Νικόλας Φιλίνης για την Chrysler U.K. και ο κ. Παναγόπουλος για την Chrysler France). Λίγα χρόνια αργότερα βέβαια η αντιπροσωπεία κατέβασε τα ρολά, έχοντας ενεργό όμως μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90 το τμήμα ανταλλακτικών της (ήταν στην αρχή της Κάρπου).

 

   Συγνώμη για την μακροσκελή εισαγωγή, αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω, ώστε να φτάσουμε στο σήμερα (στο 2011 συγκεκριμένα) και στο θέαμα που αντικρίσα μπαίνοντας σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο της Αθήνας. Συγκεκριμένα στο κτίριο που βρίσκεται στον αριθμό 74-76 της Λεωφόρου Ανδρέα Συγγρού στεγάζονταν έκθεση της αντιπροσωπείας, κάποια γραφεία και ένα συνεργείο (ομοίως και στο νούμερο 40-42 της ίδιας Λεωφόρου), το οποίο ήταν κλειστό και εγκαταλελειμμένο εδώ και δεκαετίες.

   Εκεί λοιπόν ο φίλος Γιώργος είχε εντοπίσει ένα Sunbeam Rapier Fastback coupe, που φαίνονταν ελάχιστα από ένα σπασμένο τζάμι της βιτρίνας. Βλέπεται στα χρόνια που ακολούθησαν η πρόσοψη του κτιρίου άλλαξε χρήση και έγινε πίνακας ανακοινώσεων για τους προεκλογικούς αγώνες των διαφόρων πολιτευόμενων και για τα προγράμματα των τοπικών σκυλάδικων καθώς και καμβάς για να εκφράσουν τα απωθημένα τους οι πιτσιρικάδες της περιοχής. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μη διακρίνεται πραγματικά τίποτα από το εσωτερικό του κτιρίου, κάτι που πιθανότατα και διαφύλαξε για κάμποσο καιρό τον χώρο και τα περιεχόμενα του.

 

   Ο Γιώργος Αντωνοβαρδάκης, όντας πραγματικός λάτρης της φίρμας αυτής, και ιδιαίτερα των Avenger και R424 (και ιδιοκτήτης δύο εξαιρετικών Rootes), δημιούργησε το 2005 δύο club στο Pathfinder για τον όμιλο Rootes και τα μοντέλα της Chrysler U.K., τα οποία μπορείτε να τα δείτε πατώντας στους υπερσυνδέσμους παραπάνω. Προτείνουμε σε κάθε λάτρη του κλασικού αυτοκινήτου να τα επισκεφτεί, και ειδικά προς τους λάτρης του ομίλου. Πληροφορίες, φωτογραφίες εποχής, τεχνική βιβλιογραφία, αλλά και πηγές ανταλλακτικών είναι μόνο μερικά από αυτά που μπορεί να απολαύσει ο επισκέπτης.

 

   Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας όμως, σε ένα κείμενο του ο Γιώργος αναφέρει την ύπαρξη ενός εγκαταλελειμμένου Sunbeam στις άδειες εγκαταστάσεις της αντιπροσωπείας. Παρότι είχα διαβάσει λοιπόν αυτήν την πληροφορία αρκετά χρόνια πριν συνεχώς ανέβαλα την επίσκεψη μου στο χώρο. Τελικά όμως τον Απρίλιο του 2011 η τύχη το έφερε έτσι, που μια τυχαία βόλτα στο κέντρο με οδήγησε στην αρχή της Λ. Συγγρού, και συγκεκριμένα στο σταθμό του metro στο ΦΙΞ. Μιας και ήμουν εκεί, και είχε φως ακόμα αποφάσισα να ρίξω μια ματιά να δω που ακριβώς είναι αυτό το κτίριο? Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν ακριβώς στην έξοδο του metro, εκεί που εκατοντάδες κόσμου καθημερινά περιμένει να πάρει κάποιο λεωφορείο με κατεύθυνση την παραλία και τον Πειραιά.

   Πίσω από αυτήν την γυάλινη πόρτα λοιπόν βρισκόταν η λύση ενός αστικού αυτοκινητιστικού μύθου. Η απομυθοποίηση, ή μήπως η επιβεβαίωση του? Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει τόσες ιστορίες και μύθους για τα κλασικά αυτοκίνητα στην Ελλάδα, που έγερνα περισσότερο προς τη μεριά του αστικού μύθου. Τελικά όμως για μία ακόμα φορά έκανα λάθος και απλά επιβεβαίωσα ότι εξαιρέσεις υπάρχουν, και ότι κάποιες από αυτές τις ιστορίες είναι αληθινές.

   Αυτή ήταν η εικόνα που μπορούσε να αντικρίσει κάποιος από το σπασμένο τζάμι της κεντρικής τζαμαρίας. Το πίσω μέρος ενός Sunbeam Rapier Fastback ίσα που αχνοφαίνεται, όπως ακριβώς το περιέγραφε ο Γιώργος. Μόνο που στη δική μου περίπτωση η έκπληξη ήταν διπλή. Γιατί στην προσπάθεια να στηριχτώ για να τραβήξω αυτήν τη φωτογραφία, αντιλήφθηκα ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή. Γνωρίζοντας το επικίνδυνο της κατάστασης (απογευματάκι, Αθήνα, Συγγρού, με αρκετούς θαμώνες στο χώρο πιθανότατα και μερικές δεκάδες κόσμου στην στάση ακριβώς από έξω) η απόφαση πάρθηκε. Θα μπω μέσα.

   Ένα μπλε σκούρο Sunbeam Rapier Fastback coupe βρίσκονταν μπροστά στα μάτια μας. Το κοντέρ έγραφε 36879km, και η κατάσταση του το επιβεβαίωνε. Δυστυχώς όμως η "τύχη" μου να βρω την πόρτα της έκθεσης ανοιχτή ήταν βασισμένη στην ατυχία του αυτοκινήτου. Από ότι αποδείχτηκε κάποιοι άστεγοι βρήκαν κατάλυμα στους εγκαταλελειμμένους χώρους της έκθεσης, οπότε και παραβίασαν την είσοδο. Από εκεί και πέρα είτε αυτοί, είτε τίποτα πιτσιρικάδες, θεώρησαν αστείο και ενδιαφέρον να καταστρέψουν μια πραγματική χρονοκάψουλα. Ένα αυτοκίνητο που παρέμενε τέλειο για σχεδόν 40 χρόνια, με ελάχιστη πατίνα επάνω του, και που πραγματικά θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κόσμημα σε κάθε συλλογή κλασικόφιλου, όχι τόσο για τη σπανιότητα του, όσο για την ιστορία της οποίας υπήρξε μέρος.

 

   Και εδώ έρχεται το "εν μέρει" που ανέφερα στην αρχή. Αρχικά το αυτοκίνητο δεν ήταν καινούργιο, σε show room κατάσταση. Ήταν ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο Rapier (λογικό δεδομένου του ότι η εγκαταστάσεις έκλεισαν κοντά 20 χρόνια μετά την ημερομηνία κατασκευής του), στο οποίο είχαν τοποθετήσει μία 5άδα Dunlop Formula D1 Style B (και η ρεζέρβα ήταν Dunlop) εποχής, καθώς και το πορτ-μπαγκάζ από το δυνατό Rapier H120, που είχε ενσωματωμένη αεροτομή (βασικά ήταν όλο μια αεροτομή).

 

   Δευτερευόντως οι εγκαταστάσεις είχαν όντως εγκαταλειφθεί, αλλά όχι άτακτα. Τουλάχιστον δεν υπήρχαν τέτοια σημάδια. Το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού, οι εικόνες και οι φωτογραφίες που θα την διακοσμούσαν, καθώς και σχεδόν όλα τα έπιπλα έλειπαν. Τίποτα δεν αποκλείει το να τα "σήκωσε" κάποιος στο μεσοδιάστημα, όμως τίποτα δεν το επιβεβαιώνει κιόλας.

 

   Όμως η περιήγηση δεν τελείωσε εδώ, αν και εκεί θα τελείωνε αν δεν επέστρεφα ξανά μερικές μέρες μετά. Εδώ θέλω να αναφέρω ότι και τις δύο φορές ήρθα αντιμέτωπος με τους "ένοικους" του χώρου, για αυτό και δεν είχα την ελευθερία και το χρόνο που θα ήθελα, όμως περιέργως κατάφερα να κερδίσω έστω το χρόνο που είχα. Μερικές μέρες μετά λοιπόν επιστρέφω ξανά, πρωινές ώρες αυτή τη φορά. Και καθώς περιεργάζομαι το χώρο αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει και πίσω ένας χώρος, και ότι κάτι μοιάζει να βρίσκεται εκεί.

   Στο πίσω μέρος, εκεί που τις παλιές καλές εποχές μάλλον ήταν το συνεργείο, ήταν παρατημένο ένα Sunbeam Sceptre. Ίσως ένα από τα καλύτερα Arrow που έχω δει ποτέ με τα μάτια μου, με vinyl top (Sceptre άλλωστε), αλλά χωρίς τις τρύπες που έχουν συνήθως τα αντίστοιχα που έχουν κανονική ζωή και χρήση. Θα μπορούσε να είναι σε άψογη κατάσταση, αν κάποιος από τους ενοίκους του χώρου δεν αποφάσιζε ότι θα ήθελε να κοιμάται μέσα του, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του εσωτερικού του αυτοκινήτου.

 

   Στον ίδιο χώρο βρίσκονταν πεταμένα παντού (πέραν των σκουπιδιών) μερικά μπλοκ κινητήρων, κάποια σκόρπια ανταλλακτικά και εργαλεία, παλιές ταμπέλες και φωτιστικά. Δυστυχώς και πάλι όμως δεν είχα τη δυνατότητα και το χρονικό περιθώριο να ερευνήσω το χώρο όπως θα ήθελα. Απλά για την ιστορία και μόνο φεύγοντας πέρασα μία βόλτα από το πίσω μέρος του κτιρίου, στην οδό Φαλήρου. Εκεί, πίσω από ένα μικρό παρκάκι, μπορούσα να δω την παλιά πόρτα του συνεργείου κλεισμένη με αφρό πολυουρεθάνης (για σιγουριά μάλλον).

   Περίπου ένα χρόνο μετά ο δρόμος με ξαναέφερε στον χώρο αυτό. Όμως απευθείας ένιωσα ότι κάτι είχε αλλάξει. Η αλυσίδα στην πόρτα φαινόταν καινούργια, και το σπασμένο κομμάτι της τζαμαρίας το είχαν κλείσει όπως όπως. Κοίταξα μέσα όπως μπορούσα και τότε το είδα. Ή μάλλον δεν το είδα. Το Rapier είχε κάνει φτερά. Πηγαίνοντας στο πίσω μέρος του κτιρίου μπορούσα να είμαι πλέον σίγουρος για το τι είχε συμβεί.

   Κάποιος (δυστυχώς άγνωστος σε μένα) απομάκρυνε τα αυτοκίνητα από το χώρο. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν τα απομάκρυνε ο ιδιοκτήτης τους, ή αν κάποιος τρίτος τα ιδιοποιήθηκε. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι πλέον δεν βρίσκονται στη θέση τους, και το κτίριο συνεχίζει να ρημάζει. Εύχομαι μονάχα να μην απομακρύνθηκα για να καταλήξουν στην πρέσα.

 

   Δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να επαληθεύσω το τι συνέβη και τα συγκεκριμένα οχήματα παρέμειναν στις εγκαταστάσεις. Η ποιο πιστευτή ιστορία που άκουσα ήταν ότι φεύγοντας από το κτίριο αυτά τα άφησαν ως "πληρωμή" για κάποια χρωστούμενα, και απλά ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του κτιρίου δεν θέλησε ποτέ να τα πουλήσει. Όμως ξαναλέω ότι αυτή δεν είναι μια επιβεβαιωμένη πληροφορία, απλά μια ιστορία που άκουσα σκαλίζοντας περισσότερο σχετικά με αυτά τα αυτοκίνητα.

 

   Το αποτέλεσμα είναι ένα. Μία από τις πιο ιδιαίτερη ιστορία εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων στον Ελλαδικό χώρο αποτελεί πλέον παρελθόν. Και οι φωτογραφίες που είδατε (μαζί με αυτές που μπορείτε να δείτε στο flickr στον παρακάτω σύνδεσμο) είναι η μόνες αποδείξεις της επιβεβαίωσης της. Ναι, είχαμε και στην Ελλάδα (και μάλιστα στην Αθήνα) μια εγκαταλελειμμένη αντιπροσωπεία, με αυτοκίνητα μέσα που περιμέναν υπομονετικά κάποιον ρομαντικό ιδιοκτήτη. Μπορεί να μην ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο αυτή της ΤΟΥΟΤΑ στην πράσινη γραμμή της Κύπρου, όμως έχει τη δική της σημασία και γοητεία. Δεν συμφωνείτε?

 

Αλμπουμ: https://www.flickr.com/photos/103295565@N05/sets/72157643318958864/

Υ.Γ.: Καθυστέρησα γιατί προσπαθούσα να βρω μία φωτογραφία από την αντιπροσωπεία αυτή εν λειτουργία. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω κάτι. Αν αργότερα βρω καμία θα συμπληρώσω το άρθρο. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει στην ανεύρεση, θα του ήμουν υπόχρεος. Σας ευχαριστώ για την κατανόηση.

Update 28/04/2014: Για μία ακόμα φορά πρέπει να ευχαριστήσω τον φίλο Γιώργο Αντωνοβαρδάκη, ο οποίος και μου έδωσε έστειλε μία φωτογραφία από το προσωπικό του αρχείο, και η οποία δείχνει την ΕΤ.ΕΠ.Α τον καιρό που ήταν σε λειτουργία.

What if...?

Πηγές εικόνων: http://www.tellingstories.gr/stories/
                                      http://www.e-go.gr/wmotors/articles.asp?catid=15890&subid=2&pubid=2613002
                                      http://classiccarblog.co.uk/?cat=105
                         http://www.ebay.com/itm/Sunbeam-Rapier-UK-market-c-1969-sales-brochure-5534-H-/121303315652?pt=UK_CarParts_Vehicles_Manuals_Litterature_ET&hash=item1c3e3db4c4

Πηγές: "Η ιστορία του αυτοκινήτου στην Ελλάδα" - Ευάγγελος Χεκιμόγλου και Ευφροσύνη Ρούπα (Εκδόσεις  ΚΕΡΚΥΡΑ-economia PUBLISHING),

           "Κουκίδες στο χρόνο & άλλες ιστορίες" - Νικόλαος Σ. Ζαλμάς.
                  http://www.tellingstories.gr/stories/
                  http://clubs.pathfinder.gr/sunbeam2/494032
                  http://clubs.pathfinder.gr/sunbeam/378431