Οι περισσότεροι άνθρωποι πάνε διακοπές για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα τους και να χαλαρώσουν. Να λιώσουν στην κυριολεξία σε κάποια παραλία αποκτώντας το πολυπόθητο μαύρισμα και φυσικά να ξενυχτάνε μέχρι πρωίας στα club της εποχής χορεύοντας επιτυχίες τύπου "Gangnam Style". Εγώ από την άλλη δεν είμαι τέτοιος τύπος. Βαριέμαι αφόρητα να με καίει ο ήλιος, δεν έχω ψυχολογικά προβλήματα με την εμφάνιση μου και ούτε έχω ανάγκη να μοιάζω με τον Piou. Αντίθετα για μένα διακοπές σημαίνει εξόρμηση σε ενδιαφέροντες προορισμούς, εξερεύνηση τους, μπανάκι, κανένα ποτάκι με το έτερων ήμισυ και φυσικά car spotting σε άγνωστα σε μένα εδάφη.
Όπως καταλαβαίνετε δεν χάνω ποτέ ευκαιρία να ξεθάψω ότι παρατημένο σαπάκι βρίσκεται ξεχασμένο στα πέριξ, αλλά και να θαυμάσω τους αποκατεστημένους θησαυρούς που υπάρχουν σχεδόν παντού. Κάπως έτσι βρέθηκα μπροστά σε αυτήν την πανέμορφη Mercedes-Benz W136 170V cabrio-sedan 4door το 2007 περίπου.
Το 1936 η Mercedes-Benz χρειαζότανε ένα νέο μοντέλο για να αντικαταστήσει το μικρό W15 (ποιο γνωστό ως Typ 170). Το ρόλο αυτό ανέλαβε λοιπόν η W136 που έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό ως Typ 170V ή απλά 170V (προφέρεται φάο). Το V προέρχεται από τη λέξη Vorn που σημαίνει εμπρός. Αυτό είχε να κάνει με τον κινητήρα που ήταν τοποθετημένος εμπρός, καθώς στην γκάμα της Mercedes-Benz την ίδια περίοδο υπήρχε και η W28, ποιο γνωστή ως 170H, από τη λέξη Heck που σημαίνει πίσω και είχε τοποθετημένο τον κινητήρα στο πίσω μέρος. Σε αντίθεση με την W15 που αντικαθιστούσε και που είχε εξακύλινδρο κινητήρα 1692κε, η W136 είχε έναν ισχυρότερο τετρακύλινδρο κινητήρα 1697κε 38hp, τον οποίο και μοιράζονταν με την 170Η. Από την άλλη και για να μείνει πιστή στην "παράδοση" η Mercedes-Benz εξακολούθησε να παράγει τα αυτοκίνητα της με ξεχωριστό σασί και χρησιμοποιώντας ξύλα σε αρκετά σημεία του αμαξώματος (όπως παραδείγματος χάριν στα πλαίσια των πορτών).
Τελικά η 170V έμεινε στην παραγωγή, με βελτιώσεις φυσικά, έως και το 1953, παράλληλα με την κυκλοφορία της (W191) 170S (και των εκδόσεων της). Βέβαια παρότι τα δύο αυτοκίνητα μοιάζανε αρκετά, έχοντας και τα δύο την παρωχημένη προπολεμική εμφάνιση με τα ξεχωριστά φτερά και φανάρια, το τεράστιο ψυγείο και τις suicide doors (και την οποία λατρεύω), στην πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετικά αυτοκίνητα. Αυτό βέβαια δεν είναι της παρούσης και θα το αναπτύξω σε επόμενο αφιέρωμα σε αυτά τα μοντέλα.
Και με ένα τεράστιο χρονικό άλμα φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2007, όπου βρισκόμουν σε ένα πολύ όμορφο προορισμό αρκετά κοντά στην πρωτεύουσα. Χρόνος υπήρχε, το ίδιο και όχημα, οπότε τελικά την περιοχή τη γύρισα για τα καλά, ανακαλύπτοντας διάφορα ενδιαφέροντα σαπάκια, αλλά και μερικά καλοδιατηρημένα κλασικά. Βέβαια κανένα από αυτά δεν ήταν "ιδιαίτερο¨και του γούστου μου. Ήταν σχετικά "σύγχρονα", δεδομένου ότι προσωπικά μου αρέσουν κυρίως τα προπολεμικά αυτοκίνητα και τα αυτοκίνητα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50. Το προτελευταίο βράδυ λοιπόν, και ενώ θεωρώ ότι δεν έχει μείνει κάτι άλλο να βρω, αποφασίζουμε με την παρέα μου να κάνουμε μία ρομαντική βολτούλα στο απέναντι λιμάνι.
Εκεί λοιπόν, περπατώντας στα στενά κοντά στο λιμάνι, βλέπω σε μία αυλή να ξεχωρίζει στο σκοτάδι μία 170, χωρίς ακόμα να είμαι σίγουρος για το αν ήταν V ή S. Η απόφαση είχε παρθεί. Την επόμενη νωρίς το πρωί, ξαναπήγα στο σπίτι όπου είχα δει την 170 και μερικά ακόμα "Classics" πεταμένα. Τελικά ήταν μία πανέμορφη, αλλά με πολλές ελλείψεις 170V. Αφού λοιπόν τράβηξα αρκετές φωτογραφίες με την παλιά ψηφιακή Canon μου (που χρησιμοποιούσε κοινές μπαταρίες ΑΑ, έχει σημασία για μετά), η οποία κόντευε να κλείσει λόγω μπαταρίας, ετοιμάζομαι να φύγω και να γυρίσω στην παρέα μου.
Καλώς ή κακώς όμως όταν με ενδιαφέρει κάτι, έχω μάθει να το κάνω άμεσα, αποφασίζω να χτυπήσω το κουδούνι του σπιτιού με σκοπό να ρωτήσω αν δίνουν την 170V που ήταν πεταμένη πίσω. Με τα πολλά συνεννοούμαι με την κοπέλα που πρόσεχε την ιδιοκτήτρια του σπιτιού, και ανεβαίνω πάνω. Η ιδιοκτήτρια ήταν μία γλυκύτατη ηλικιωμένη κυρία, και η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μου διάφορες ιστορίες για τον άντρα της και τα αυτοκίνητα που μάζευε. Μου εξήγησε λοιπόν η γυναίκα (καλή της ώρα όπου και να είναι) το πως συγκεντρώθηκαν όλα τα αυτοκίνητα στο χώρο αυτό, μου μίλησε για τον άντρα της και έφτασε η κουβέντα στην ΜΒ. Από εκεί και πέρα, και για μερικά λεπτά ήταν σαν να παίζαμε το χαμένοι στη μετάφραση. Γιατί? Γιατί ενώ εγώ της μίλαγα για το σαπάκι, εκείνη μου έλεγε για μία άλλη 170 που είχαν σε πολύ καλή κατάσταση και την είχε αποκαταστήσει ο άντρας της πριν αποβιώσει.
Τόσα χρόνια μετά, τα περισσότερα από αυτά που μου είχε αναφέρει η γυναίκα έχουν ξεχαστεί. Σε γενικές γραμμές, ο άντρα της ήταν μηχανικός και έφτιαχνε κυρίως φορτηγά ΜΒ. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν είχε ένα μεράκι. Μία 170V cabrio Limousine αγνώστων λοιπών στοιχείων. Η κυρία ήταν σε προχωρημένη ηλικία, οπότε πολλά από αυτά που μου ανέφερε ήταν μπερδεμένα. Αυτό που υποστήριζε πάντως ήταν ότι το αυτοκίνητο αυτό ήταν προπολεμικό, και δεν ήταν λάφυρο πολέμου. Για να το αποκαταστήσει λοιπόν ο άντρα της, είχε περισυλλέξει και κάνα δύο άλλα 170V, ώστε να έχει τα ανταλλακτικά που χρειαζότανε. Δυστυχώς ο άνθρωπος απεβίωσε, και τελικά τα αυτοκίνητα πέρασαν στην γυναίκα του και τον γιο τους, ο οποίος και έκανε ότι μπορούσε για να συντηρήσει τα καλύτερα από αυτά.
Αφού είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να φύγω, μου έδωσε το τηλέφωνο του γιου της (μπας και ήθελε να διώξει το σαπάκι που ήταν έξω) και αφού χαιρέτησα ξεκίνησα για την έξοδο. Πριν προλάβω να κάνω μερικά βήματα, η κυρία με φώναξε και με ρώτησε αν θα ήθελα να δω την cabrio Limousine. Με επιφωνήματα χαράς δέχτηκα και αμέσως είπε στην κοπέλα που την πρόσεχε να με κατεβάσει κάτω και να μου ξεκλειδώσει την αποθήκη. Έτσι ακριβώς έπραξε η κοπέλα, και μόλις άνοιξε η πόρτα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μία πολύ όμορφη μπορντό με μαύρα φτερά 170V cabrio sedan ήταν παρκαρισμένη στη μικρή αποθήκη. Η αλήθεια είναι ότι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, με άψογο εσωτερικό. Ανοίγω την κάμερα, τραβάω μία φωτογραφία και τελειώνουν οι μπαταρίες. Ότι και να έκανα δεν είχα αρκετή ισχύ για να τραβήξω δεύτερη φωτογραφία (Πλέον δεν πάω πουθενά χωρίς ρεζέρβα). Οπότε απολαύστε αυτήν, την μία και μοναδική.
Από εκεί έφυγα με ανάμιχτα συναισθήματα. Από τη μία ζήλευα που δεν ήταν δική μου, αλλά από την άλλη ήμουν πολύ χαρούμενος που η τύχη το έφερε και την είδα από κοντά. Μερικές μέρες μετά επικοινώνησα με τον γιο της κυρίας, και ο οποίος μου αρνήθηκε ευγενικά να μου πουλήσει το σαπάκι που ήταν από έξω. Το 2010 ξαναβρέθηκα στην περιοχή, αλλά όχι για διακοπές. Όλο έλεγα να επισκεφτώ τους ανθρώπους, και όλο κάτι συνέβαινε και δεν είχα τη δυνατότητα. Ελπίζω να είναι καλά και να προσέχουν την κούκλα τους.
"Ενα αυτοκίνητο...μία ιστορία...!!!!!!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "άστρο" δεν είναι τυχαίο......
Καταπληκτική παρουσίαση...!!!!!!