Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Classic Beauties: Plymouth Fury 1957 "Christine" Replica


Photobucket


"Το παραπονιάρικο βογκητό μιας μίζας στο σκοτάδι.
  Έπειτα σιωπή.
  Η μίζα να κλαψουρίζει ξανά.
  Η μηχανή παίρνει μπροστά και ύστερα ξανασβήνει.
  Μια μηχανή που τρέχει μέσα στο σκοτάδι.
  Έπειτα ανάβουν προβολείς, δυνατοί προβολείς, παλιομοδίτικα δίδυμα φώτα που με καρφώνουν πάνω στο γυαλί σαν νυχτοπεταλούδα.
  Στέκομαι στην ανοιχτή πόρτα, στο γκαράζ του Ρόλαντ Ντ. Λεμπέι, μέσα βρίσκεται η Christine, μια Christine ολοκαίνουργια, δίχως ίχνος σκουριάς πάνω της. Το πεντακάθαρο παρμπρίζ είναι στολισμένο ψηλά με μια σκουρογάλανη αντιθαμβωτική λωρίδα. Από το ράδιο ακούγεται η σκληρή ρυθμική φωνή του Ντέιλ Χόκινς που τραγουδάει το "Susie-Q", μια φωνή από κάποια περασμένη εποχή.
  Η μηχανή μουρμουρίζει λόγια ακατάληπτα μέσα από μία πανάκριβη πολλαπλή εξάτμιση. Ξέρω πως κρύβει στα σωθικά της ένα σασμάν Hurst, τα ολοκαίνουργια λάδια της δίνουν στη μηχανή τη δύναμη που χρειάζεται για να κινηθεί.
  Στα καλά καθούμενα αρχίζουν να δουλεύουν οι υαλοκαθαριστήρες, κι αυτό μου φαίνεται παράξενο γιατί δε βρίσκεται κανείς πίσω από το τιμόνι, το αυτοκίνητο είναι άδειο.
 
- Έλα μέσα, μεγάλε. Έλα να πάμε μια βολτίτσα. Έλα να βγούμε τσάρκα.
 
  Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου γιατί δε θέλω να μπω εκεί μέσα. Φοβάμαι να μπω σ' αυτό το αυτοκίνητο. Δε θέλω να πάω τσάρκα. Και ξαφνικά βρυχιέται το γκάζι της μηχανής, αλλά αμέσως μετά οι στροφές πέφτουν. Βρυχιέται ξανά το γκάζι και πάλι οι στροφές μειώνονται., είναι ένας ήχος ανατριχιαστικός και κάθε φορά που γκαζώνει η μηχανή, η Christine θαρρείς και σέρνεται μπροστά σαν εξαγριωμένο σκυλί που το κρατάει ένα πολύ λεπτό λουρί... και θέλω να το βάλω στα πόδια... όμως οι πατούσες μου λες κι είναι καρφωμένες στο ραγισμένο πεζοδρόμιο του μονοπατιού.
 
-Τελευταία σου ευκαιρία, μεγάλε.
 
  Και προτού προλάβω ν' αποκριθώ, ή ακόμα και να σκεφτώ μια απάντηση, τα λάστιχα στριγκλίζουν ανατριχιαστικά πάνω στο τσιμέντο και η Christine χιμάει καταπάνω μου, με τη μάσκα του ψυγείου της να φαντάζει σαν στόμα ορθάνοιχτο γεμάτο χρωμιωμένα δόντια... Οι προβολείς με στραβώνουν..."
 
                                                   Απόσπασμα από το βιβλίο
"Christine", του Stephen King,
                                                                                                                                            Γ' Έκδοση - Εκδόσεις Bell.
                                                                                           
 
Photobucket
  

   Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα. Άκουσα τον V8 της να βρυχάται πριν καν καταφέρω να έχω οπτική επαφή μαζί της. Μπαίνοντας στο γκαράζ την είδα. Ήταν εκεί, έτοιμη να βγούμε βόλτα. Υπέροχη, έτοιμη να τραβήξει όλα τα βλέμματα με την ομορφιά της, αλλά ταυτόχρονα κρύβει μία κρυφή γοητεία. Είναι φανερό ότι αυτή έχει "χαρακτήρα", και σίγουρα να θέλει να "κερδίζει" τους πάντες πάση θυσία. Γοητευτική σαν τη γυναίκα "αράχνη", αλλά ταυτόχρονα εξίσου θανάσιμη. Την έβλεπα, και παρότι ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν το γουργουρητό του κινητήρα της, εγώ άκουγα μονάχα να με προσκαλεί για μία βόλτα. Μία βόλτα που χαράχτηκε στη μνήμη μου και στην καρδιά μου.

   Σε αντίθεση με τον Dennis που αρνήθηκε την "πρόσκληση" της στο βιβλίο, εγώ τη δέχτηκα αμέσως. Και πως θα μπορούσα να αρνηθώ. Η Christine ήταν η αιτία για το πρώτο μου ξενύχτι, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν. Άκουγα για χρόνια για μία ταινία, με πρωταγωνίστρια μια κόκκινη Plymouth, που σκόρπαγε τον τρόμο και το θάνατο. Για έναν πιτσιρικά που λάτρευε τα παλιά αυτοκίνητα, και ειδικά τα αμερικάνικα της χρυσής δεκαετίας του '50 αυτό ήταν αρκετό για να αναζητεί αυτήν τη ταινία με μανία. Δυστυχώς στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς δεν υπήρχε, και μόνο στις αρχές της δεκαετίας του '90, ένα Αυγουστιάτικο βράδυ μου δόθηκε η ευκαιρία να την δω επιτέλους. Βέβαια το MEGA την είχε στο πρόγραμμα σχεδόν τα ξημερώματα, αλλά παρόλα αυτά περίμενα υπομονετικά και κατάφερα επιτέλους να τη δω. Και ακόμα και σήμερα πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο.

   Η Christine είναι ένα από τα ελάχιστα Movie Cars που θα ήθελα να έχω, και ένα από τα αυτοκίνητα που έχω βαθιά χαραγμένα στην καρδιά μου. Και πως να μην είναι άλλωστε, καθώς είναι ένα από τα κομψότερα αμερικάνικα  αυτοκίνητα, χωρίς τις υπερβολές που συνηθίζονταν τότε. Βέβαια ποτέ δεν περίμενα ότι θα την γνώριζα στην Ελλάδα. Μου φαινόταν απίθανο να κινείται στους ελληνικούς δρόμους ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Μέχρι που το 2008 ένας καλός μου φίλος, ο Νίκος, με έφερε σε επαφή με μία παρέα ατόμων που έχουν την ίδια αγάπη για τα αμερικάνικα αυτοκίνητα με μένα. Και ειλικρινά, στην Ελλάδα σπάνια βρίσκεις άτομα που να συμπαθούν αυτούς τους "δεινόσαυρους", ακόμα και όταν μιλάμε για άτομα από τον κόσμο των "κλασικών".

    Την παρέα αυτή την είχε δημιουργήσει ο Μάνος Μπαράτσης, δημιουργώντας το 2006 ένα forum με θέμα τα αυτοκίνητα αυτά. Τους DetroitCruisers. Από τότε η παρέα μεγάλωσε, αρκετά αμερικάνικα αυτοκίνητα σώθηκαν από τη πρέσα, και νέα παιδιά μπήκανε στο χώρο των κλασικών αμερικάνικων αυτοκινήτων.

    Ο Μάνος μεγάλωσε στην Γλυφάδα, την εποχή που η Αμερικάνικη Βάση ήταν σε λειτουργία, και πολλοί εργαζόμενοι σε αυτήν μένανε στη περιοχή. Στην Γλυφάδα τότε το να βλέπεις αμερικάνικα αυτοκίνητα στο δρόμο ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Camaros, Trans Ams, Caddys ήταν καθημερινό θέαμα στα μάτια του Μάνου. Από εκεί ξεκίνησε και η λατρεία του για τα αυτοκίνητα αυτά, αλλά και γενικότερα για την αμερικάνικη κουλτούρα. Όμως ο πραγματικός του έρωτας ήταν ένας και μοναδικός και ξεκίνησε σε ηλικία 8 χρονών. Στην καθιερωμένη βόλτα στο βιντεοκλάμπ της περιοχής του, μόδα που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή, είδε στο εξώφυλλο μιας βιντεοκασέτας ένα κόκκινο αμερικάνικο αυτοκίνητο. Αυτό ήταν αρκετό για να την νοικιάσει, και να τη λιώσει παρακολουθώντας την στην τηλεόραση άπειρες φορές. Κάπου εκεί ο Μάνος υποσχέθηκε στον εαυτό του να καταφέρει να αποκτήσει μια Christine.


Photobucket


 
   Φυσικά τότε ο Μάνος δεν ήξερε και πολλά για τα αυτοκίνητα, και δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες της Christine. Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο, η Christine θεωρητικά ήταν μία Plymouth Fury του 1958, ειδική παραγγελία και με μετατροπές που την έφεραν στα γούστα του ιδιοκτήτη της. Στην πραγματικότητα όμως στο μεν βιβλίο ο συγγραφέας αναφερότανε σε ένα τετράθυρο Plymouth και στη δε ταινία η Christine είχε τα χαρακτηριστικά μιας Belvedere και όχι μιας Fury. Όλα αυτά βέβαια τα έχω αναπτύξει ήδη στο προηγούμενο άρθρο μου. Μετά από πολύ μελέτη και ψάξιμο, αφού διάβασε ότι βιβλιογραφία μπορούσε να βρει και ξεκίνησε και την αναζήτηση στο διαδίκτυο για περισσότερες πληροφορίες (το οποίο τότε ήταν ακόμα σε νηπιακά στάδια με Dial-Up συνδέσεις...). Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι θα έπρεπε να αναζητήσει ένα δίπορτο hardtop Plymouth κατασκευής μεταξύ 1957 με 1958, ανεξαρτήτου έκδοσης, αφού η μετατροπή σε Christine  είχε ήδη αποφασιστεί.


Photobucket


  Οι έρευνες ξεκίνησαν, αρχικά σε εθνικό επίπεδο. Παρότι οι Plymouth 1957 με 1958 είναι σύνηθες φόντο στις παλιές ελληνικές ταινίες, στην Ελλάδα του 2000 ήταν απλά εξαφανισμένες. Ακόμα και τα τετράπορτα μοντέλα ήταν τόσο σπάνια, που ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα είναι γνωστά λιγότερα από 12 κομμάτια, και όλα σε κακή κατάσταση. Και επειδή καλύτερα να έχει έστω μία Christine όπως του βιβλίου παρά καθόλου, ο Μάνος δεν έχασε την ευκαιρία και όταν το 2001 βρέθηκε μπροστά του μία αξιοπρεπείς τετράπορτη 57άρα, την έκανε δική του. Φυσικά οι προσπάθειες να βρεθεί και να αγοραστή μία δίπορτη, δε σταμάτησαν ποτέ. Τότε περίπου γνώρισε και την κόκκινη 58άρα Belvedere του Καϊματζόγλου Αλέξανδρου και του αδερφού του Φώτη, μία από τις τρεις δίπορτες Plymouth 57-58 που είναι γνωστό ότι βρίσκονται στην Ελλάδα (η δεύτερη είναι το Μάνου και θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στη συνέχεια του άρθρου, και η τρίτη είναι μία 57άρα Savoy του Αγγελόπουλου Περικλή, την οποία έφερε από την Αμερική ο ιδιοκτήτης της με σκοπό να την ανακατασκευάσει). Αφού η προσφορά που έκανε ο Μάνος δεν έγινε δεκτή, και καταλαβαίνοντας ότι στην Ελλάδα δύσκολα θα έβρισκε άλλη αποφάσισε οι έρευνες να διευρυνθούν σε παγκόσμιο επίπεδο.

   Όντας ήδη μέλος σε club του εξωτερικού για αυτά τα αυτοκίνητα αναζητούσε σε Ευρώπη και Αμερική μία δίπορτη Plymouth σε αξιοπρεπή κατάσταση και σε λογική σχετικά τιμή, καθώς οι τιμές τους λόγω της μανίας των fan της ταινίας, αλλά και επειδή ως unloved αυτοκίνητο τα περισσότερα καταστραφήκανε νωρίς και δε σωθήκανε όπως οι Bel Air. Στα τέλη του 2006 λοιπόν ένα νέο μέλος έκανε την εμφάνιση του στο Christine Car Club, ένα Forum για τους λάτρεις της Christine. Ένας Άγγλος από το Manchester, που είχε στην κατοχή του μία Plymouth Fury του 1957, που την είχαν ήδη μισομετατρέψει σε Christine. Ο έρωτας ήταν ακαριαίος και η προσφορά που έγινε από τον Μάνο αναίρεσε και τους τελευταίους ενδοιασμούς του ιδιοκτήτη.
 
   Και φτάνουμε στις αρχές του 2007. Η "Christine" έφτασε επιτέλους στα χέρια του νέου ιδιοκτήτη της, και αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες ώστε το αυτοκίνητο να βρίσκεται νόμιμα στην Ελλάδα, το αυτοκίνητο οδηγήθηκε στο πρώτο του "σπίτι" στην Ελλάδα. Ένα υπόγειο, στο οποίο έγιναν τα σχέδια για το μέλλον του, καθώς και οι πρώτες εργασίες.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


  Φαινομενικά η Fury έμοιαζε σε καλή κατάσταση, όπου σύντομα θα μπορούσε να κυκλοφορεί στο δρόμο. Η αλήθεια βέβαια ήταν λίγο διαφορετική. Ο αυθεντικός 318 (με αρκετές διαφορές από οποιονδήποτε άλλο 318 της chrysler) έλειπε και στη θέση του ήταν ένας 440, που όμως χρειαζότανε γενική επισκευή. Το κιβώτιο ταχυτήτων έλειπε επίσης (δύσκολο και ακριβό ανταλλακτικό) και το αναξιόπιστο "Push-Button" σύστημα ήταν ουσιαστικά άχρηστο. Πολλά από τα αυθεντικά διακοσμητικά της Fury είτε λείπανε, είτε δεν ήταν σε καλή κατάσταση, και η κατάσταση του χρώματος ήταν κάτω του μέτριου, ενώ υπήρχαν υπόνοιες για αρκετές αμαρτίες κρυμμένες κάτω κτισμένο με στόκο όμορφο παρουσιαστικό. Μία ακόμα έλλειψη ήταν και ο πίνακας οργάνων, που είχε αντικατασταθεί με έναν aftermarket με στρογγυλά (και πιο ακριβείς) μοντέρνα όργανα, πολύ συχνή μετατροπή για πειραγμένα αμερικάνικα "εποχής".

   Με αρκετό ψάξιμο και πολύ τύχη, ο Μάνος είναι πλέον σε θέση να γνωρίζει ένα μικρό μέρος της ιστορίας του δικού του αυτοκινήτου. Ο πρώτος ιδιοκτήτης για τον οποίο έχει πληροφορίες, είναι ένας ακόμα Άγγλος, που το είχε αγοράσει το 1990. Από τότε ήταν κόκκινη αντί για Buckskin Beige, και φορούσε έναν 392 Hemi που σύμφωνα με τον ίδιο ποτέ δεν δούλεψε σωστά. Άρα από τότε είχαν χαθεί πολλά σημαντικά κομμάτια του αυτοκινήτου. Τελικά μερικά χρόνια αργότερα το πούλησε, και έμαθε ότι ο κινητήρας έσπασε στα χέρια του επόμενου ιδιοκτήτη.


Photobucket


   Από τότε υπάρχει ένα μεγάλο κενό σχετικά με το τι έγινε το αυτοκίνητο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν επισκευάστηκε (και άρα ούτε κυκλοφόρησε) μέχρι που έφτασε στα χέρια του Μάνου. Ο τελευταίος Άγγλος ιδιοκτήτης της από το Manchester δεν πρόλαβε να κάνει κάτι στο αυτοκίνητο, αφού πολύ γρήγορα το πούλησε στον Μάνο.


Photobucket


   Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές του 2007 και στη μέση ενός διλήμματος. Να γίνει η Fury αυθεντική (μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μία ειδική έκδοση περιορισμένης παραγωγής) ή να πραγματοποιηθεί το όνειρο για μία Christine Replica? Αφού ζύγισε τα υπέρ και τα κατά του κάθε σεναρίου και έκανε και μία απαραίτητη έρευνα σχετικά με το κόστος των ανταλλακτικών που έλειπαν, ο Μάνος αποφάσισε να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Δυστυχώς το κόστος ενός νέου 318 (με τις σωστές προδιαγραφές) και ενός νέου κιβωτίου από την Αμερική ήταν δυσβάσταχτο, και η πιθανότητα να καταφέρει κάποιο μαστόρι στην Ελλάδα να συνδέσει σωστά τα παραπάνω με το "Push-Button" σύστημα μηδενική. Ταυτόχρονα τα Fury only parts της διακόσμησης ήταν πανάκριβα και σπάνια κάνανε την εμφάνιση τους στις δημοπρασίες του E-bay. Οπότε η καλύτερη λύση ήταν να ολοκληρωθεί η μετατροπή της σε Christine, και να παραμείνει ο 440 κάτω από το καπό της.

Photobucket


   Το πλάνο περιελάμβανε ότι, ότι μπορούσε να σωθεί από τα ανταλλακτικά της θα σώζονταν, και ότι δεν μπορούσε έπρεπε να αντικατασταθεί με NOS (New_Old stock) ανταλλακτικά ή μεταχειρισμένα σε καλή κατάσταση. Δυστυχώς για αυτά τα αυτοκίνητα τα Reproduction ανταλλακτικά κάνανε την εμφάνιση τους πολύ πρόσφατα, κα πάλι όχι για τα πάντα, με αποτέλεσμα ακόμα και η αναζήτηση μιας βίδας  να εξελίσσεται πάντα σε γολγοθά. Για παράδειγμα τα στηρίγματα των χρωμίων μαζεύτηκαν ένα ένα από έναν μαντρά στην Αμερική, που έχει δεκάδες τέτοια αυτοκίνητα στη μάντρα του. Ευτυχώς από το 2001 (που είχε ήδη την τετράπορτη) ο Μάνος είχε ήδη ξεκινήσει να μαζεύει ότι μπορούσε από ανταλλακτικά, έχοντας μία μεγάλη "κάβα" στην αποθήκη του. Ανταλλακτικά που στοίχισαν πολλές χιλιάδες Ευρώ, αγορασμένα από το εξωτερικό, αλλά και από την Ελλάδα, που τελικά βοήθησαν στην ολοκλήρωση της ανακατασκευής της Christine.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Δυστυχώς όπως λέει και ο λαός "ο Θεός γελάει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια", τα πράγματα δεν πήγαν όπως υπολογίζονταν. Για πολλούς λόγους η τετράπορτη τελικά πουλήθηκε, και ξεκίνησε μία Οδύσσεια με πρωταγωνιστές τον Μάνο και τη Christine να πηγαίνουν από μάστορα σε μάστορα και από συνεργείο σε συνεργείο για να γίνουν οι εργασίες όπως έπρεπε. Δυστυχώς χρειάστηκε να αλλαχθούν τρεις μηχανικοί για να ολοκληρωθεί η αποκατάσταση των μηχανικών μερών της, και δύο λαμαρινάδες για να απαλλαγεί το αμάξωμα της από τα σημάδια των 50 περίπου ετών της ζωής της.


Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Ο 440 επισκευάστηκε με καινούργια ανταλλακτικά από Αμερική, με γνώμονα την αξιοπιστία και τη σωστή λειτουργία, και όχι τις επιδόσεις. Όμως παρόλα αυτά το αποτέλεσμα των εργασιών των πρώτων μηχανικών που ανέλαβαν τον εγχείρημα δεν ήταν το αναμενόμενο, με το αυτοκίνητο να παρουσιάζει προβλήματα με τη ρύθμιση του ρελαντί, του κινητήρα γενικά και με αποτέλεσμα να ανεβάζει συνέχεια θερμοκρασία. Έπειτα από όλα αυτά, αλλά και από άλλα γεγονότα που δεν είναι του παρόντος, το αυτοκίνητα μεταφέρθηκε σε άλλο μηχανικό με εμπειρία στα οχήματα αυτά, αφού είχε ζήσει και δουλέψει για δεκαετίες στην Αμερική. Πλέον το αυτοκίνητο είναι "σωστό"  και ευτυχώς δεν αντιμετωπίζει κανένα απολύτως πρόβλημα.

   Σειρά είχε το ξεσάπισμα του αυτοκινήτου. Κάτω από την κόκκινη μπογιά κρύβονταν πολλά κιλά στόκου, ολόκληρα "μπιφτέκια" σε κάποια σημεία, αρκετή κρυμμένη σκουριά και ένα κακοεπισκευασμένο ατύχημα. Και πάλι ο Μάνος βρέθηκε σε δίλημμα. Να το επισκευάσει όσο πιο φτηνά γινόταν (με τη πιθανότητα σε λίγο καιρό να είναι σε παρόμοια κατάσταση) ή να δώσει ένα πολλαπλάσιο ποσό και να γίνει η δουλειά σωστά. Αυτήν τη φορά βέβαια η απόφαση ήταν πολύ πιο εύκολη. Η Christine θα γινόταν 100% σωστό και δε θα έμενε χιλιοστό σκουριασμένης λαμαρίνας πάνω της.

   Εκτός της επίλυσης των παραπάνω προβλημάτων, ο λαμαρινάς έπρεπε να κάνει και τις απαραίτητες μετατροπές για να γίνει από 57άρα σε 58άρα. Οι διαφορές στο μάτι δεν είναι τόσες πολλές, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετές και ζόρικες. Τα φανάρια εμπρός και πίσω διαφέρουν, οπότε έπρεπε να μετατραπούν τα φτερά της ώστε να ταιριάξουν τα νέα. Τα σήματα διαφέραν και στον τρόπο γραφής τους, και στα σημεία, με αποτέλεσμα να πρέπει να κλειστούν κάποιες τρύπες και να ανοιχτούν καινούργιες (χωρίς όμως να γίνει ζημιά στη λαμαρίνα που θα οδηγούσε σε "κύματα" μετά το βάψιμο), ενώ έπρεπε να βρεθεί και νέα πλαϊνή λωρίδα. Η μόνη λύση για την τελευταία που φαινόταν στον ορίζοντα, ήταν μία Reproduction (από τα ελάχιστα ανταλλακτικά σε Reproduction) από συνθετικό υλικό, που όμως έχανε αρκετά σε εμφάνιση και ίσως προκαλούσε προβλήματα στο μέλλον. Τελικώς βρέθηκε στο εξωτερικό ένα σετ αυθεντικές, οπότε το τελικό αποτέλεσμα είναι απλά άψογο. Ευτυχώς οι Fury του 1957 είχαν ίδια τα χρώμια της πλαϊνής λωρίδας , με τις Fury / Belvedere του 1958, οπότε δε χρειάστηκαν μετατροπές σε αυτό το κομμάτι.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Με την ολοκλήρωση των εργασιών στις λαμαρίνες της Christine, έφτασε η ώρα του "σιδερώματος" και της βαφής. Στην έρευνα αγοράς που έγινε τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά. Οι τιμές που δόθηκαν ήταν πολύ υψηλές, χωρίς όμως να δίνεται εγγύηση σχετικά με την τελειότητα του τελικού αποτελέσματος. Έχοντας μία μικρή πείρα πάνω στο θέμα αυτό ο Μάνος πήρε την μεγάλη απόφαση και ανέλαβε να βάψει μόνος του το αμάξι. Αγόρασε τα καλύτερα υλικά που μπορούσε να βρει και με πολύ όρεξη και υπομονή ξεκίνησε μία διαδικασία που διήρκεσε αρκετούς μήνες, αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


    Το τέλος του ταξιδιού ήταν επιτέλους κοντά και η Christine που στοίχειωνε τα όνειρα του Μάνου θα έβγαινε επιτέλους στο δρόμο. Βαμμένη στην απόχρωση "Flame Red" της Chrysler η Christine περίμενε τα γυαλισμένα και επαναχρωμιωμένα χρώμια της για να ξαναδείχνει πάλι νέα, έτοιμη να κατακτήσει τους πάντες.

   Όπως ίσως να έχετε διαβάσει στο άρθρο μου για την Christine (όχι την Ελληνίδα, την αυθεντική), στην ταινία χρησιμοποιήθηκαν δύο αποχρώσεις του κόκκινου. Στις λήψεις που έδειχναν "μέρα", τα αυτοκίνητα ήταν βαμμένα στην αυθεντική κόκκινη απόχρωση της Belvedere του 1958 "Toreador Red", που είναι ένα κλασικό έντονο κόκκινο της εποχής εκείνης. Από την άλλη στις λήψεις που αφορούσαν τις νυχτερινές βόλτες της, τα αυτοκίνητα ήταν βαμμένα σε μία κόκκινη απόχρωση της GM (χρησιμοποιήθηκε στις Camaro του 1983), που ήταν πιο σκούρο, και θύμιζε έντονα αίμα, ώστε να ενισχυθεί ο σατανικός της χαρακτήρας, και η δίψα της για αίμα. Όσοι λοιπόν φτιάχνουν ρέπλικες της, συνήθως επιλέγουν μεταξύ των παραπάνω δύο χρωμάτων. Ο Μάνος το πήγε ένα βήμα παρακάτω, και έπειτα από άπειρα τεστ αποφάσισε ότι το "Flame Red" έχει τα χαρακτηριστικά και των δύο χρωμάτων. Υπό το φως του ήλιου είναι έντονο θυμίζοντας τα παστέλ χρώματα της δεκαετίας του '50, ενώ με χαμηλό φωτισμό (ή ψυχρό από λάμπες φθορίου) γίνεται κατακόκκινο σαν το αίμα. Επίσης είναι από τα ελάχιστα κόκκινα που δεν πορτοκαλίζει καθόλου.

   Σιγά σιγά όλα τα χρώμια και τα διακοσμητικά, αφού δέχτηκαν τις απαραίτητες εργασίες για να δείχνουν σαν καινούργια, τοποθετήθηκαν πάνω στην Christine. Ένα από τα πιο σημαντικά ανταλλακτικά που χρειάστηκε μεγάλη τύχη για να βρεθεί, είναι το σετ των εξωτερικών καθρεπτών. Αυτοί ήταν aftermarket αξεσουάρ της δεκαετίας του '70, και χρησιμοποιήθηκαν στις Christine της ταινίας. Για αυτό και είναι δύσκολο να βρεθούν πλέον, και όταν εμφανίζονται αλλάζουν χέρια για πολύ υψηλές τιμές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές ρέπλικες να μην φοράνε τους "σωστούς" καθρέπτες.

   Κάτι ακόμα που θέλω να σημειώσω είναι η προσοχή στη λεπτομέρεια, και η αναζήτηση όλων των απαραίτητων εξαρτημάτων και ανταλλακτικών, ώστε να είναι όσο πιο σωστή ρέπλικα γίνεται. Αυτό βέβαια είναι εμφανές σε αυτούς που ασχολούνται με αυτές, κάνοντας τη συγκεκριμένη να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες.


Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Σε αντίθεση με τους μάστορες που ανέλαβαν μέχρι εκείνο το στάδιο την Christine, αυτοί που επιμελήθηκαν τα τελευταία μέρη της ανακατασκευές εκτέλεσαν υποδειγματικά τα προ συμφωνημένα, έχοντας άψογα αποτελέσματα χωρίς ατέλειες. Τα αυθεντικά τζάμια φώλιασαν στη θέση τους, και όλες οι τσιμούχες και τα λάστιχα αντικαταστάθηκαν με καινούργια.

   Τα καθίσματα έπρεπε να γίνουν ουσιαστικά από το μηδέν, καθώς οι διαφορές μεταξύ 1957 και 1958 Fury είναι πολλές. Ο ταπετσέρης που ανέλαβε τη δουλειά, βρήκε τα σωστά υλικά (κόκκινη δερματίνη και μπορντό ύφασμα), ώστε η καλλονή να γίνει μία σωστή Christine Replica, δημιούργησε τα καθίσματα από την αρχή, σύμφωνα με φωτογραφίες και το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Από τα ομορφότερα εσωτερικά που έχω δει σε ανακατασκευασμένα στην Ελλάδα αυτοκίνητα. Και όλα αυτά σε χρόνο ρεκόρ, για την ποσότητα και την ποιότητα της δουλειάς που έγινε σε αυτά.

   Ομοίως ο ταπετσέρης έφτιαξε τις μοκέτες, τον ουρανό και το χώρο του πορτμπαγκάζ σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής και της κατασκευάστριας εταιρείας του αυτοκινήτου.


Photobucket

Photobucket


   Δεδομένου ότι η συγκεκριμένη Fury ανακατασκευάστηκε με σκοπό να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερη Movie Replica γίνεται, χρειάστηκε να γίνουν πολλές εργασίες για να μεταποιηθούν τα αυθεντικά ανταλλακτικά, στα κομμάτια που χρειάζονται για να ολοκληρωθεί η Christine. Και οι περισσότερες εργασίες γίναν από τον ίδιο το Μάνο. Όπως για παράδειγμα τον παρακάτω πίνακα οργάνων.

   Αυτός που ήταν φορεμένος αρχικά, όπως ανέφερα ξανά, ήταν aftermarket. Ευτυχώς στην "κάβα" που είχε δημιουργήσει ο Μάνος υπήρχε και ένας πίνακας οργάνων από Belvedere του 1958, που όμως χρειαζότανε εργασίες συντήρησης για να γίνει τέλειος. Τον έλυσε, τον καθάρισε, γυάλισε τα χρώμια και τα αλουμίνια, έβαψε τις βελόνες και κάπου εκεί ολοκληρώθηκαν οι εργασίες συντήρησης. Σειρά είχαν οι απαραίτητες μετατροπές για να ταιριάξει στα χαρακτηριστικά της Christine. Στις Fury το ταχύμετρο έδειχνε μέχρι τα 150m/hr. Στις Belvedere από την άλλη έδειχνε μονάχα μέχρι τα 120m/hr. Ευτυχώς βρέθηκε κατάλληλο φόντο, με τυπωμένες τις σωστές ενδείξεις, και αντικατέστησε το παλιό. Κάτι πολύ σημαντικό που είχε μείνει ήταν ο φωτισμός. Στην ταινία ο φωτισμός του πίνακα οργάνων ήταν πράσινος. Αυτό το είχαν καταφέρει αντικαθιστώντας το απλό τζαμάκι με πρασινωπό plexiglass, λύση που δεν προτιμήθηκε από τον Μάνο, καθώς θα δυσκόλευε την ορατότητα των οργάνων όταν τα φώτα δεν είναι ανοιχτά. Αντίθετα επιλέχτηκε η τοποθέτηση μέσα στον πίνακα πράσινου φωτισμού, και το αποτέλεσμα πραγματικά τον δικαίωσε. Παρακάτω βλέπετε φωτογραφίες της εργασίας αυτής, που δείχνουν την αγάπη και το μεράκι του ιδιοκτήτη της.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Και φτάνουμε σε εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα του 2012, που δέχτηκα την πρόσκληση της Christine και του Μάνου για μία βόλτα. Μία βόλτα που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, σε εκείνο το κόκκινο αυτοκίνητο που στοίχειωνε τα όνειρα μου. Μία βόλτα που θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Σιγά σιγά, δείχνοντας τον σεβασμό που της αρμόζει, μπήκα μέσα και κάθισα στον άνετο καναπέ. Οι χώροι αυτού του αυτοκινήτου (όπως άλλωστε και κάθε αμερικάνικου εκείνης της εποχής) είναι τεράστιοι. Στους δύο μεγάλους καναπέδες της μπορούν άνετα να φιλοξενηθούν 6 άτομα. Η βόλτα ξεκίνησε. Αργά και νωχελικά η Christine κίνησε το τεράστιο αμάξωμα της έξω από το γκαράζ. Η ποιότητα κύλισης είναι κάτη παραπάνω από εξαιρετική. Εκ των πραγμάτων βέβαια, καθώς αυτά τα αυτοκίνητα είχαν σχεδιαστεί για να καταπίνουν τα μίλια του αμερικάνικου οδικού δικτύου, χωρίς να κουράζονται και φυσικά χωρίς να κουράζουν τους επιβαίνοντες τους. Σίγουρα με ένα αυτοκίνητο αυτής της εποχής και αυτής της τεχνολογίας δεν μπορείς να μπεις στα στροφιλίκια με ταχύτητα, αλλά ειλικρινά, ποιος νοιάζεται? Είναι προτιμότερο να κάτσεις και να απολαύσεις τη χαλαρή απογευματινή βόλτα σου με τη Christine, και να νιώθεις ότι κινείσαι με μαγικό χαλί.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Στο δρόμο δεν υπάρχει βλέμμα που να μην είναι καρφωμένο πάνω της. Όπου και να βρεθεί ο κόσμος σταματάει και τη χαζεύει.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Στο χώρο του κινητήρα τα πάντα είναι τακτοποιημένα. Μία mural εικόνα στο καθρέπτη του αυτοκινήτου εμπνευσμένη από την αφίσα της ταινίας τραβάει το βλέμμα. Ο μεγάλος δυνατός 440 έχει εκπληκτικό μπάσο ήχο και σίγουρα έχει πολύ δύναμη. Το τελευταίο όμως δεν έχει και τόση σημασία, αφού η Christine δεν πρόκειται να πρωταγωνιστήσει σε κάποιο Drag strip. Σύντομα όμως θα ξεκινήσουμε να το βλέπουμε να το θαυμάζουμε σε εκδηλώσεις κλασικών αυτοκινήτων, καθώς και στις συναντήσεις των DetroitCruisers.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, και σε αυτόν τον τομέα ο Μάνος Μπαράτσης έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Από τα αντίγραφα των αυτοκόλλητων που έβλεπες το 1958 σε αυτό το αυτοκίνητο, το αυθεντικό service manual που είχαν στις αντιπροσωπείες για να κάνουν τις επισκευές στις Plymouth αυτές, αντίγραφο της πινακίδας που είχε η Christine στην ταινία, μέχρι και τις στάμπες που έβαζε ο ποιοτικός έλεγχος πριν το αυτοκίνητο περάσει την πόρτα του εργοστασίου. Τα πάντα βρίσκονται εκεί και σε ταξιδεύουν στο παρελθόν.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Για το εσωτερικό ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να σχολιάσω. Είναι άψογο, πλήρες και έχει ακόμα και τα σπανιότητα "Forward Look" σήματα, για τα οποία γίνονται μάχες όποτε εμφανίζονται στο e-bay.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


    Ίσως το ομορφότερο δείγμα σχεδιασμού της "φτερουγάτης" εποχής της δεκαετίας του '50. Μεγάλες φτερούγες πίσω, αλλά διακριτικές και κομψές, ενιαίες με το υπόλοιπο αμάξωμα, σε αντίθεση με άλλα μοντέλα της εποχής, που έμοιαζαν να τους τις έχουν προσαρμόσει μετά την αρχική σχεδίαση τους.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket


   Αξίζει να αναφερθούμε και στο ταμπελάκι, που αποδεικνύει τη γνησιότητα της ως Fury. Το 404 σημαίνει ότι είναι Fury κατασκευής 1957, ενώ το 7392 δηλώνει τη σειρά παραγωγής της. Δηλαδή είναι η 7392η από τις 7438 που κατασκευάστηκαν συνολικά το 1957. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι βγήκε από το εργοστάσιο μέσα στις τελευταίες βδομάδες παραγωγής του μοντέλου.

Photobucket


   Για να είναι ολοκληρωμένη βέβαια μία Christine Replica χρειάζεται μία ακόμα λεπτομέρεια που οι περισσότεροι αγνοούν. Το χαρακτηριστικό μπρελόκ, στο οποίο ήταν περασμένα τα κλειδιά της Christine από την εποχή που την κυκλοφορούσε ο Lebay, μέχρι και το τέλος της.

Photobucket


   Πρέπει να ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά το φίλο μου Μάνο Μπαράτση, που μου χάρισε την εμπειρία αυτή, καθώς και που παραχώρησε την Christine για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Έχοντας ζήσει αυτήν την ανακατασκευή σχεδόν από την αρχή, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι το rust bucket που είδα πριν από τόσα χρόνια, πλέον είναι αυτή η καλλονή. Χρειαστήκανε βέβαια σχεδόν 12 χρόνια ψαξίματος, σκληρής δουλειάς και οικονομικής αφαίμαξης για αυτό, αλλά βλέποντας τα χαμόγελα του ιδιοκτήτη και της οικογένειας του, δε μπορώ παρά να είμαι σίγουρος ότι άξιζε τον κόπο και τις θυσίες.

Photobucket

Photobucket


   Οι φωτογραφίες που δείχνουν τα στάδια της ανακατασκευής της Christine είναι από το προσωπικό αρχείο του ιδιοκτήτη της Μάνου Μπαράτση.