Abandoned: Peugeot 504 cabriolet

   Πριν από μερικές μέρες, σε ένα από τα forum που συμμετέχω, ένας συμφορουμίστας πόσταρε μία φωτογραφία που με γύρισε αρκετά χρόνια πίσω, αλλά με στεναχώρησε πάρα πολύ.

   Ο φίλτατος Χρυσόστομος Καβούνης βρήκε σε ένα ανακυκλωτήριο στη Λ. Νάτο ένα σπάνιο Peugeot 504 cabriolet. Ένα ασημί  cabriolet, με μπορντό εσωτερικό και πιθανότατα το facelift μοντέλο με τα μεγάλα φανάρια μπρος-πίσω, το αυτόματο σασμάν και το V6 μοτέρ. Αμέσως μόλις είδα αυτήν τη φωτογραφία θυμήθηκα αυτό το αυτοκίνητο.

   Κάποια στιγμή, αρχές του 2007, σε μία βόλτα στο Μικρολίμανο, βρέθηκα μπροστά σε ένα αυτοκίνητο που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ένα ασημί 504 cabriolet V6 αυτόματο. Ήταν απέναντι από μία ταβέρνα, σκεπασμένο, αλλά παρόλα αυτά μου τράβηξε την προσοχή. Αφού αντιλήφθηκα ότι άξιζε τον κόπο να το δω καλύτερα, ρώτησα στην ταβέρνα απέναντι και με ενημέρωσαν ότι ήταν του αφεντικού τους. Αφού ήρθαν σε επαφή μαζί του, μου επέτρεψαν να το δω καλύτερα και με ενημέρωσαν πως ήταν προς πώληση έναντι ενός αρκετά λογικού αντιτίμου, που δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν είχα (φοιτητής γαρ).

   Παρόλα αυτά δεν έχασα την ευκαιρία να το δω καλύτερα. Το αμάξωμα φαινότανε σε πολύ καλή κατάσταση και χωρίς να θέλει επισκευές, η οροφή ήταν ολοκαίνουργια, όπως εξάλλου και το μπορντό δερμάτινο σαλόνι. Το μόνο με ενόχλησε ήταν ότι ήταν αυτόματο. Όποιος με γνωρίζει καλά ξέρει ότι μισώ τα αυτόματα κιβώτια. Τότε τράβηξα μερικές φωτογραφίες, και αφού κράτησα τα στοιχεία του ιδιοκτήτη, συνέχισα την έξοδο μου. Δυστυχώς οι φωτογραφίες αυτές είναι από τις ελάχιστες που έχω χάσει΄, οπότε δεν μπορώ να τις μοιραστώ μαζί σας.

   Εκείνη την περίοδο πήγαινα αρκετά συχνά στην περιοχή αυτή, και κάθε φορά τσέκαρα αν το αυτοκίνητο είναι ακόμα εκεί. Είχα επίσης προσέξει ότι ο ιδιοκτήτης είχε βάλει και αγγελία στην "Χρυσή Ευκαιρία". Για αυτό όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα έχασα τα ίχνη του, δεν ανησύχησα και θεώρησα ότι πουλήθηκε. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.

Κάνοντας ένα ταξίδι στο μέλλον, φτάνουμε στον Μάρτιο του 2011. Επειδή δεν έβρισκα να παρκάρω το 2αρι μου σε ασφαλές σημείο, χωρίς να ενοχλεί και χωρίς να χρειαστεί να το ανεβάσω πουθενά, αναγκάζομαι να το παρκάρω στο πάρκινγκ που βρίσκεται απέναντι από το γιαπί, που ήταν παλιά γήπεδα μπάσκετ. Εκείνο το μέρος το απέφευγα γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ βολικό μέρος για να σου ανοίξουν το αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, αφού το πάρκαρα, ξεκίνησα προς την έξοδο μαζί με την παρέα μου. Παρότι ήταν βραδάκι είδα πίσω από κάτι δέντρα, στο γειτονικό πάρκινγκ στο λιμανάκι, μία γνώριμη φιγούρα. Ήταν το ίδιο 504, μόνο που πλέον ήταν κατεστραμμένο. Το αμάξι είχε σκουριές και σάπια παντού, το χρώμα είχε σκάσει και το εσωτερικό του ήταν γεμάτο σκουπίδια. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ με την κατάντια του. Δυστυχώς ήταν βράδυ, οπότε και δε μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες.

   Μερικούς μήνες μετά, τον Ιούνιο, βρήκα το χρόνο να επισκεφτώ πάλι το Peugeot και να δω καλύτερα το τι έχει πάθει. Η εικόνα με το φως του ήλιου ήταν πολύ χειρότερη από όσο την περίμενα. Η πόρτα του συνοδηγού ήταν χτυπημένη, όλο το μπροστά μέρος είχε γίνει καφέ από τη σκουριά, το χρώμα είχε σπάσει σε όλο το αμάξωμα, σπασμένα τα τζάμια και το παρμπρίζ, σκουπίδια πεταμένα μέσα και έξω από το αυτοκίνητο και φυσικά κάποιοι ήδη είχαν ξεκινήσει την λεηλασία του αυτοκινήτου κλέβοντας πράγματα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου.

   Με μία προσεκτικότερη ματιά, και με άφθονο χρόνο για να το ψάξω όσο ήθελα, είδα ότι οι ζημιές ήταν πάρα πολλές, και σίγουρα ήταν αποτέλεσμα βανδαλισμών. Συγκεκριμένα κάποιος/οι είχαν σπάσει το ένα φανάρι μπροστά, τα φλας, είχαν κλέψει τον "Λέοντα" από τη μάσκα, είχαν στραβώσει το δεξί φτερό και το καπό. Φυσικά η θάλασσα, δίπλα στην οποία ήταν παρατημένο, είχε κάνει όλα τα υπόλοιπα.

   Δυστυχώς ούτε το παρμπρίζ είχε γλιτώσει από τη μανία των βανδάλων που το σπάσανε. Λίγο καλύτερα ήταν τα πράγματα για την οροφή που από όσο κατάφερα να δω δεν είχε σκισίματα. Βέβαια με τα σκουπίδια που είχαν πετάξει επάνω της δεν ξέρω το κατά πόσο ήταν ακόμα λειτουργική, καθώς και αν είχε ζημιές κάτω από αυτά.

   Το υπόλοιπο εξωτερικό δυστυχώς είχε αρκετές ζημιές. Από τη μεριά του συνοδηγού ήταν και οι περισσότερες, άγνωστο το γιατί. Η πόρτα του συνοδηγού ήταν πλέον χτυπημένη, και το τζάμι σπασμένο. Οι καθρέπτες έλειπαν και από τις δύο πλευρές και η αλμύρα της θάλασσας είχε κάνει ήδη τη ζημιά της καταστρέφοντας το χρώμα, αλλά και τα χρώμια. Η μεριά του οδηγού πάντως ήταν σε σαφώς καλύτερη κατάσταση.

   Το εσωτερικό ήταν γεμάτο σκουπίδια, και ήδη είχαν εξαφανιστεί το ραδιόφωνο, τα ηχεία και ένα ρολόι. Το ταμπλό είχε εμφανίσει σκασίματα (που δεν είμαι σίγουρος για το αν υπήρχαν από πριν), ενώ έλειπε και το κέντρο του τιμονιού. Παρόλα αυτά, το εσωτερικό δε φαινότανε να έχει εκτεταμένες ζημιές, και πιθανών να επανέρχονταν εύκολα με ένα καλό καθάρισμα.

   Το πίσω μέρος, που ήταν και πιο προφυλαγμένο λόγω των δέντρων που προανέφερα, δεν είχε ζημιές, και ήταν πλήρες.

   Έκτοτε ξαναπέρασα κάνα δύο φορές από την περιοχή, ώστε να ελέγξω ότι το 504 ήτανε στη θέση του. Παρόλα αυτά μιλάμε για αρκετούς μήνες πριν. Και αν ο Χρυσόστομος δεν μοιραζότανε αυτή τη φωτογραφία μαζί μας, απλά κάποια στιγμή που θα ξαναπήγαινα και θα έβλεπα ότι θα έλειπε, θα είχα πλήρη άγνοια για το τι του συνέβη. Βέβαια και το ότι βρίσκεται σε ανακυκλωτήριο δεν είναι ευοίωνο, αλλά τουλάχιστον έχει πάρει μία παράταση ζωής, μήπως και βρεθεί κάποιος να το υιοθετήσει. Αν ενδιαφέρεται κάποιος, μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί μου και να του δώσω τις πληροφορίες που έχω για την τοποθεσία του ανακυκλωτηρίου.

   Για την ιστορία αναφέρω τα εξής. Την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα παρατήρησα ότι κάτω από το σπασμένο χρώμα, έκανε την εμφάνιση του το παλιό του χρώμα, το άσπρο. Ένας φίλος λοιπόν, που γνώριζε κάποια πράγματα για το αυτοκίνητο, μας ανέφερε ότι αυτό το 504 ξεκίνησε ως ένα λευκό 504 cabriolet 2.0 με το αρχικό look, που ήθελε τα τριπλά πλαγιαστά φανάρια πίσω, και τα διπλά τετράγωνα μπροστά. Αργότερα βάφτηκε ασημί και απέκτησε το νεότερο look, καθώς και τον V6 με το αυτόματο κιβώτιο. Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι επιβεβαιωμένο. Αν γνωρίζει κάποιος περισσότερες πληροφορίες για αυτό το αυτοκίνητο και για το λόγο που κατέληξε έτσι, θα παρακαλούσα θερμά να επικοινωνήσει μαζί μου για τη συμπλήρωση του άρθρου.

What if...?

or...?

Πηγές εικόνων: http://www.resimmotoru.com/r-araba-%7C-otomobil-resimleri-3-peugeot-resimleri-66-peugeot-504-cabriolet-1977-01-1807.htm
                                     http://en.album.ee/node/22775043/50230915

Classic Car Show: PHAETHON Technological Museum at River West

   Μια έκπληξη περιμένει τους λάτρεις του ιστορικού αυτοκινήτου που θα επισκεφτούν το εμπορικό κέντρο RIVER WEST στα Δυτικά Προάστια. Συγκεκριμένα στο 3ο επίπεδο, σε έναν μεγάλο χώρο, το Τεχνολογικό Μουσείο "ΦΑΕΘΩΝ" εκθέτει μερικά από τα κλασικά αυτοκίνητα που απαρτίζουν τη συλλογή του.

   Συγκεκριμένα 16 αυτοκίνητα από τη συλλογή του μουσείου έχουν μεταφερθεί και εκτεθεί σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στο τελευταίο επίπεδο του εμπορικού κέντρου. Εκτός από τα οχήματα, υπάρχουν και μεγάλες καλόγουστες επιγραφές, στις οποίες αναγράφονται τα χαρακτηριστικά των αυτοκινήτων, μερικά ιστορικά στοιχεία για κάθε μοντέλο που βρίσκεται στο χώρο αυτό, καθώς και μερικά στοιχεία για τα συγκεκριμένα οχήματα και τους πρώην ιδιοκτήτες τους. Στοιχεία, που για μερικά οχήματα κρίνονται τουλάχιστον ανακριβή.

   Η περιήγηση στα κλασικά αυτοκίνητα ξεκινάει από την είσοδο στο εμπορικό κέντρο από το parking. Εκεί βρίσκεται ένα πανέμορφο κόκκινο Triumph Spitfire MK3 του 1969 με μαύρο εσωτερικό και hardtop.

   Στην αίθουσα βρίσκονται οι υπόλοιπες 15 καλλονές. Πρώτη είναι μία Hupmobile Series M De Luxe Century Phaethon του 1929. Για το συγκεκριμένο αναγράφεται ότι έχει εισαχθεί από την Αργεντινή, και ότι ήταν στην κατοχή της οικογένεια του δικτάτορα Pinochet. Ο όρος "οικογένεια" είναι κάπως γενικευμένος, και δυστυχώς από την έρευνα που έκανα δεν βρήκα κάποια πηγή που να επιβεβαιώνει ή να απορρίπτει αυτήν την πληροφορία.

   Δίπλα της βρίσκεται μία πανέμορφη γαλάζια Chevrolet Bel Air 4door sedan του 1953. Το αυτοκίνητο αυτό το έχω δει και άλλη φορά από κοντά, και είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Δυστυχώς η "ταυτότητα" του είναι ουσιαστικά για άλλο αυτοκίνητο. Αναφέρεται στις "μυθικές" Bel Air της τριετίας 1955-1956-1957. Πιθανότατα αρχικά να σχεδιάζονταν να εκτεθεί μία 56άρα τιρκουάζ Bel Air 4door hardtop που βρίσκεται και αυτή στη συλλογή του μουσείου. Η συγκεκριμένη από την άλλη είναι τετράπορτη sedan και στην γκάμα της είχε μονάχα δύο εξακύλινδρους κινητήρες. Η Chevrolet παρουσίασε πρώτη φορά V8 μοτέρ το 1955. Επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι η ονομασία Bel Air για τα μοντέλα της Chevrolet χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1950. Bel Air ονόμαζαν το hardtop coupe μοντέλο τους, κάτι που ήταν ουσιαστικά πρωτοποριακό για την εποχή. Μην ξεχνάμε ότι την αρχή των "ακόλονων" μοντέλων την έκανε τη GΜ μόλις το 1949. Ενώ λοιπόν όλη η γκάμα της ονομάζονταν Deluxe ή Special Deluxe (ανάλογα την έκδοση), το hardtop αμάξωμα ήταν το μόνο μοντέλο με ξεχωριστή ονομασία. Για την ιστορία τα sedan και convertible αμαξώματα Chevrolet ανήκαν στη σειρά Styleline και τα fastback αμαξώματα ανήκαν στη σειρά Fleetline. Αυτή η ονοματολογία κράτησε μέχρι και το 1952. Το 1953 άλλαξαν εντελώς οι ονομασίες των "σειρών" της Chevrolet και πλέον ονομάζονταν ανάλογα το επίπεδο εξοπλισμού τους 150, 210 ή Bel Air. Οπότε και πλέον εμφανίστηκαν τετράπορτες και convertible Bel Air.

   Ακολουθεί μία όμορφη Mercedes-Benz W191 170 S-V του 1954 σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη της.

   Καθώς και μία Mercedes-Benz W108  280SE sedan του 1969.

   Το επόμενο αυτοκίνητο που βλέπουμε είναι ένα VW Karmann-Ghia Typ14 coupe του 1965, που όμως σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του, έχει μετασκευαστεί σε speedster, και είναι ένα από τα "πρωτότυπα" (όπως τα αναφέρει ο κ. Χρυσανθακόπουλος), δικής του σχεδίασης.

   Ένα ακόμα μοντέλο της γερμανικής φίρμας που μπορούν να θαυμάσουν οι επισκέπτες, είναι ένα VW Beetle Typ1 του 1965.

   Όπως επίσης και ένα ακόμα "πρωτότυπο" βασισμένο σε σκαραβαίο του 1966. Εδώ απλά θέλω να επισημάνω, ότι έχω πολύ διαφορετική αντίληψη του τι σημαίνει "πρωτότυπο" και τι "μετασκευή".

   Ένα Wolseley 16/60 του 1960 αντιπροσωπεύει ένα πολύ γνώριμο σουλούπι, που ονοπώλησε τις περασμένες δεκαετίες τους Ελληνικούς δρόμους. Οι λεγόμενες "Φαρίνες" βρίσκονταν σε κάθε γειτονιά, είτε με τα σήματα του BL Group, είτε με τα σήματα της Peugeot, είτε ακόμα με τα σήματα της Fiat.

   Τη Μ. Βρετανία αντιπροσωπεύει και ένα από τα χαρακτηριστικά σύμβολα του Λονδίνου, το γνωστό λονδρέζικο ταξί FX4, αλλά στην πιο πρόσφατη έκδοση του από την London Taxis International (LTI), το Fairway του 1989.

   Ένα ακόμα πολύ όμορφο και χαρακτηριστικό όχημα είναι η Citroen D Super του 1971 με την υδροπνευματική της ανάρτηση.

   Όπως επίσης δε θα μπορούσε να έλειπε και το πολύ δημοφιλές Citroen 2CV. Το συγκεκριμένο αναγράφεται ότι είναι του 1974, αλλά φέρει χρωματισμό και χαρακτηρισμό Charleston, κάτι που σύμφωνα με την wikipedia (και όχι μόνο) δεν είναι δυνατόν, καθώς ξεκίνησε να παράγεται από το 1980 ως ειδική έκδοση, και από το 1981 ως κανονική. Στην "ταυτότητα" του αναγράφεται ότι τα Charleston σταμάτησαν να παράγονται το 1977, κάτι που προφανώς δεν ισχύει.

   Φυσικά εκτός από τα πολιτικά οχήματα, υπάρχει και ένα στρατιωτικό. Ένα M151-A2 MUTT Ford του 1952.

   Φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει έκθεση κλασικών αυτοκινήτων χωρίς την παρουσία τουλάχιστον μίας Alfa Romeo. Στην προκειμένη έχουμε μία Alfa Romeo Giulia Nuova Super του 1977. Βέβαια και εδώ υπάρχουν "λάθη" στην παρουσίαση, καθώς ούτε "NOVA" είναι, και μάλλον δύσκολο να είναι 1.8 και να είναι και αυθεντική.

   Εκτός όμως από την Alfa, υπάρχει ένα ακόμα ιταλικό αυτοκίνητο στην έκθεση αυτή, με μεγάλη ιστορία (υποτίθεται). Είναι ένα Fiat Argenta Series 1 κατασκευής μεταξύ 1982 και 1984. Βέβαια, αν κάποιος διαβάσει τα χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου θα δει ότι το αυτοκίνητο αυτό αναφέρεται ως Fiat 131 του 1985. Κάτι που φυσικά είναι πασιφανές λάθος. Και δυστυχώς τα "λάθη" δεν σταματάνε εδώ. Αναγράφεται ότι το συγκεκριμένο όχημα είναι θωρακισμένο, και ότι ανήκε στην ασφάλεια του Silvio Berlusconi. Μάλιστα το συγκεκριμένο όχημα έχει σημάδια από σφαίρες, από την επίθεση που είχε δεχτεί ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Όμως δυστυχώς δε νομίζω ότι υπάρχει ίχνος αλήθειας. Αρχικά το αυτοκίνητο φέρει πινακίδες που εκδόθηκαν το 1985 για την περιοχή της Αθήνας. Οπότε από το 1985 το αυτοκίνητο αυτό βρίσκεται στην Ελλάδα. Πότε ακριβώς χρησιμοποιήθηκε από τον κ. Berlusconi? Επίσης όσο και να το έψαξα δεν βρήκα κάποια αναφορά για επίθεση των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" εναντίον του πρώην πρωθυπουργού. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του.

   Και τελειώνουμε με μία ακόμα "αμερικάνα". Μία Chevrolet Camaro RS κατασκευής μεταξύ 1980 με 1981. Δυστυχώς εδώ έχουμε πάρα πολλά λάθη στην παρουσίαση του, καθώς και τη δημιουργία ενός αστικού μύθου. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

α) Αρχικά ο κυβισμός που αναφέρεται είναι λάθος. Αυτό είναι και το μικρότερο λάθος. Ξεπερνώντας τα ιστορικά στοιχεία για τη δημιουργία της Chevrolet, φτάνουμε σε αυτά που αφορούν πιο πολύ το μοντέλο.

β) Αναγράφεται λοιπόν ότι το 1963 παρουσιάστηκε Chevalier με εξακύλινδρο και V8 μοτέρ. Κάτι που φυσικά είναι λάθος, καθώς τέτοιο μοντέλο απλά δεν υπάρχει. Το 1963 παρουσιάστηκε η Chevrolet Chevelle με τρία εξακύλινδρα μοτέρ και τρία V8. Επίσης το 1959 παρουσιάστηκε το Chevrolet Corvair, με εξακύλινδρα επίπεδα μοτέρ μόνο. Το 1963 παρουσιάστηκε και η δεύτερη γενιά της Chevrolet Corvette, πιο γνωστή ως Sting Ray. Πιθανότατα το Chevalier να είναι μία μίξη των παραπάνω.

γ) Αμέσως μετά αναγράφεται ότι την ίδια χρονιά (1963) η Chevrolet παρουσιάζει το συγκεκριμένο Camaro ως απάντηση στη Mustang της Ford. Μόνο που η Mustang παρουσιάστηκε το 1964, και η Chevrolet παρουσίασε το μοντέλο Camaro όντως ως απάντηση, αλλά μόλις τον Σεπτέμβριο του 1966. Και φυσικά εννοώντας την πρώτη γενιά που δεν είχε καμία σχέση με την παραπάνω, καθώς ήταν ένα κλασικό coupe με σχήμα τριών όγκων, και που έβγαινε σε coupe και convertible εκδόσεις με έναν εξακύλινδρο σε σειρά κινητήρα και πέντε V8.

δ) Η συγκεκριμένη Camaro ανήκει στην δεύτερη γενιά του μοντέλου με πλήρη γκάμα κινητήρων.

ε) Η γυάλινη "πτυσσόμενη" οροφή που παρουσιάζεται ως κάποιο σημαντικό έξτρα είναι απλά μία καγκουριά της εποχής. Η Camaro, όπως και τα Firebird/Trans Am που είχαν το ίδιο αμάξωμα, είχαν μόνο τη δυνατότητα για targa οροφή.

   Και τώρα ο αστικός μύθος που λέγαμε. Αναγράφεται ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν το προσωπικό όχημα του Αλέξανδρου Ωνάση. Για να πειστεί μάλιστα το κοινό, το Camaro αυτό βαπτίστηκε μοντέλο 1972, καθώς είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος Ωνάσης απεβίωσε στις 23 Ιανουαρίου του 1973. Μόνο που το συγκεκριμένο είναι από τα τελευταία μοντέλα της δεύτερης γενιάς. Φυσικά θα μπορούσε να είναι μετατροπή, βασισμένη σε κάποιο παλιότερο. Μόνο που αυτό θα μπορούσε να βασιστεί σε μοντέλο του 1975 και μετά. Τα προηγούμενα είχαν επίπεδο πίσω παράθυρο, ενώ από το 1975 μέχρι και το 1981 είχαν κυρτό πίσω παράθυρο που "αγκάλιαζε" τον χώρο των επιβατών. Ακριβώς όπως και το συγκεκριμένο παράδειγμα. Και καλώς ή κακώς αυτή είναι μία μετατροπή που κανένας δε θα μπαινε στον κόπο να κάνει. Ουδέποτε λοιπόν αυτό το αμάξι δεν πέρασε από τα χέρια του Αλέξανδρου Ωνάση.

   Εξάλλου φημολογείται ότι ο πατέρας του Αριστοτέλης έκανε δώρο σε γνωστό τραγουδιστή Lamborghini Miura και Mercedes 300Sl Gullwing. Στον γιο του θα έπαιρνε ένα ταπεινό φτηνό Camaro?

   Φυσικά όποιος θέλει να θαυμάσει αυτά τα κλασικά αυτοκίνητα από κοντά, μπορεί να επισκεφτεί το εμπορικό κέντρο RIVER WEST, όπου και θα βρίσκονται για λίγο ακόμα καιρό.

Abandoned: Lincoln Continental 4door sedan 1962

   Το όνομα Continental έκανε την εμφάνιση του για πρώτη φορά στην ιστορία της Lincoln μόλις το 1939. Ήταν μία από τις δημιουργίες του Edsel Ford που ήθελε να εκμοντερνίσει την Ford. Δυστυχώς λόγω του θανάτου του, και φυσικά των σχέσεων του με τον πατέρα του, δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με τις "αεροδυναμικές" Zephyr και Continental. Φυσικά "αεροδυναμικές" μόνο στο μάτι, αλλά σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό (εξαιρουμένου φυσικά του Chrysler Airflow) ήταν ιδιαιτέρως εντυπωσιακές και ίσως από τις πιο κομψές αμερικάνικες δημιουργίες. Φυσικά το μοντέλο Continental κατασκευάζονταν μονάχα σε Coupe και Convertible αμαξώματα, και είχαν αρκετές διαφοροποιήσεις από τις "μικρότερες" Zephyr, ήταν χειροποίητες και φορούσαν έναν V12 κινητήρα 4.8l.

   Μόλις το 1958 με την παρουσίαση της τρίτης γενιάς, το μοντέλο Continental απέκτησε πλήρη γκάμα αμαξωμάτων, sedan, coupe, limousine etc. Σε αυτήν τη γενιά η Continental αποτέλεσε ίσως το μακρύτερο αυτοκίνητο της αγοράς τότε, και ένα από τα μακρύτερα αυτοκίνητα παραγωγής που κατασκευάστηκαν ποτέ. Μάλιστα στην Convertible μορφή του μέχρι και σήμερα κρατάει τα σκήπτρα, καθώς είναι το μακρύτερο convertible παραγωγής, με μόνη εξαίρεση τις Cadillac V16 convertible που κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1934 με και του 1937.

   Το 1961 παρουσιάστηκε η τέταρτη γενιάς, και η οποία εκτός από πληρότητα σε αμαξώματα, αποτέλεσε και το μοναδικό μοντέλο της Lincoln την εποχή εκείνη. Η σχεδίαση του, παρότι ήταν πολύ απλή και βασισμένη στις ευθείες γραμμές, μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ κομψή, και χωρίς ίχνος υπερβολής. Επειδή το συνολικό μήκος μειώθηκε σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, η Continental απέκτησε το χαρακτηριστικό με το οποίο έμεινε στην ιστορία. Suicide doors πίσω, στα πρότυπα των παλιών Lancia. Εκτός του εντυπωσιασμού να βλέπεις το τεράστιο άνοιγμα στο πλάι αυτού του γίγαντα, η εφαρμογή αυτή είχε και λειτουργικό σκοπό. Επέτρεπε στους επιβάτες να μπαίνουν στα πίσω καθίσματα χωρίς να χτυπάνε τα πόδια τους πάνω στην πόρτα. Εκτός αυτού, στην convertible εκδοχή του, είναι και το πρώτο τετράπορτο convertible που μπήκε σε παραγωγή, μετά τον 2ΠΠ.

   Βέβαια στην ιστορία αυτό το μοντέλο έμεινε και για έναν ακόμα λόγο. Τη δολοφονία του John Fitzgerald "Jack" Kennedy στις 22 Νοεμβρίου του 1963 στο Dallas του Texas. Η προεδρική λιμουζίνα του JFK με την κωδική ονομασία SS-100-X ήταν βασισμένη σε μία Lincoln Continental convertible του 1961. Φυσικά για τις ανάγκες του Λευκού Οίκου, οι μετατροπές και οι ιδιαιτερότητες του SS-100-X ήταν πάρα πολλές σε σχέση με το εργοστασιακό Continental. Βέβαια παρότι είχε βασιστεί σε μοντέλο κατασκευής 1961, μεταξύ των τροποποιήσεων ήταν και το φρεσκάρισμα της εμφάνισης του μπροστά μέρους, με την μετατροπή σε look 1962 μούρη.

   Για την ιστορία το SS-100-X αντικαταστάθηκε το 1967 και παρέμενε σε χρήση μέχρι και το 1978, όπου και αποτελεί έκθεμα του μουσείου Henry Ford.

   Και φτάνουμε στην Ελλάδα το σωτήριο έτος 2008. Έχοντας μεγάλη αγάπη για τα παλιά αυτοκίνητα, και ειδικότερα τα αμερικάνικα, μου γίνεται γνωστή η ύπαρξη ενός ελληνικού forum καθαρά για τα αμερικάνικα αυτοκίνητα, του www.DetroitCruisers.gr, μία δημιουργία ενός πραγματικού λάτρη των αμερικάνικων αυτοκινήτων του Μάνου Μπαράτση, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης της πρώτης Christine ρέπλικα στην Ελλάδα, και έχουν περάσει από τα χέρια του πολλά αμερικάνικα αυτοκίνητα. Αμέσως γίνομαι μέλος και ξεκινάω την εξερεύνηση και το διάβασμα παλιότερων θεμάτων, μια συνήθεια που έχω από πάντα.

   Στο θέμα που αφορούσε τις εγκαταλελειμμένες αμερικάνικες καλλονές στην Ελλάδα βλέπω μία μικρή φωτογραφία τραβηγμένη το 2006 από μία 1962 Lincoln Continental four door sedan σε χρώμα Black Cherry Metalic. Αφού επικοινώνησα με τον Μάνο και και ξέροντας ότι θα ήθελα πολύ να σώσω το συγκεκριμένο αυτοκίνητο (ήταν η περίοδος που έψαχνα με μανία ένα ιδιαίτερο αμερικάνικο αυτοκίνητο σε προσιτή τιμή για αναπαλαίωση) κανονίζουμε να πάμε στη μάντρα όπου το είχε δει. Δυστυχώς όμως το αυτοκίνητο είχε πουληθεί. Ο μαντράς αυτός δεν είναι από τους συνηθισμένους της Λ. Νάτο. Μάλλον για μία μίξη με συλλέκτη θα το χαρακτήριζα, με άπειρα projects ανοιχτά. Και φυσικά τα πάντα προς πώληση στην κατάλληλη τιμή. Την ιστορία για το πως το απέκτησε δεν την πίστεψα ούτε τη στιγμή που μου την πρωτοείπε, δίχως να ξέρω τις φήμες γύρω από αυτόν, και αφού έμαθα περισσότερα μπορώ να είμαι σίγουρος για το αναληθές της υπόθεσης. Για την ιστορία, το παραμύθι που μου ξεφούρνισε έκανε μπαμ, γιατί ανέφερε περιοχή όπου έχει η οικογένεια μου σπίτι τα τελευταία 40 χρόνια περίπου (ίσως και παραπάνω) και δεδομένου ότι μιλάμε για μέρος με εξοχικά και έχοντας περάσει όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου εκεί, μου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζω τουλάχιστον τα σπίτια της περιοχής, οπότε να γνωρίζω ότι κάτι στην περιγραφή δεν κολλάει. Στην ερώτηση μου αν θυμόταν σε ποιον τον πούλησε, η απάντηση ήταν αρνητική. Αφού κάναμε μία καλή βόλτα και είδαμε όλα τα projects που είχε φύγαμε απογοητευμένοι.

   Μερικούς μήνες μετά, ψάχνοντας τις αγγελίες στο Car.gr βλέπω μερικές φωτογραφίες αυτής της συγκεκριμένης Lincoln, και χωρίς να χάσω χρόνο παίρνω τηλέφωνο. Κανονίζω ραντεβού άμεσα (μιας και είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου) και την ίδια μέρα πάω να το δω. Η τιμή ήταν ιδιαιτέρως λογική, δεδομένης της ιδιαιτερότητας του μοντέλου (και της σπανιότητας του στην Ελλάδα) και φυσικά του υπερεκτιμημένου κλίματος της εποχής. Έχοντας λοιπόν τα χρήματα, πάω να το δω. Το αυτοκίνητο ήταν σε μία αυλή με κάνα δύο ακόμα αμερικάνικα, καγκουροκακοφτιαγμένα. Αυτό ευτυχώς δεν το είχαν πειράξει πολύ, αλλά είχαν κάνει σημαντικές ζημιές. Είχαν ξηλώσει όργανα, και κάνει ζημιές σε πολλά σημεία του αυτοκινήτου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πτοηθεί ακόμα.

   Θεωρητικά όλα τα όργανα και τα ηλεκτρολογικά του ήταν εκεί (σε μία σακούλα). Το V8 μοτέρ του ήταν στη θέση του. Επιβαιβαίωσα ότι ήταν το ίδιο αμάξι που έψαχνα, και ότι αυτός ήταν ο "μυστηριώδης" αγοραστής. Μέχρι εκεί όλα έβαιναν καλώς.

   Όμως κάτι δε μου άρεσε στην όλη κατάσταση. Και σιγά σιγά με την κουβέντα ξεκίνησα να καταλαβαίνω τι. Αρχικά όταν το βγάζανε από τη γωνία της μάντρας στην οποία το είχε πρωτοδεί ο φίλος  μου ο Μάνος, το κάνανε βιαστικά και με βίαιο τρόπο, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μέρος του αμαξώματος, να στραβώσουν τον μπροστά προφυλακτήρα, μερικά χρώμια και να επιβαρύνουν το ήδη σάπιο αμάξωμα.

   Επίσης εξετάζοντας προσεκτικότερα το αυτοκίνητο αυτό, παρατήρησα ότι ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτήν που νόμιζα ότι ήταν από τις αρχικές φωτογραφίες που είχα δει. Με αποκορύφωμα το πορτμπαγκάζ που ήταν εντελώς σάπιο (παραλίγο να μου μείνει στα χέρια). Ο ιδιοκτήτης στην προσπάθεια του να το κλείσει το στράβωσε, αφού αντί να το πιέσει ελαφρά από τους μηχανισμούς στήριξης, πήγε να το κλείσει κανονικά.

   Ξαφνικά μου πουλάει και τη συνέχεια της ιστορίας. Το αυτοκίνητο αφού το πήρε, το παράτησε για να ασχοληθεί με τα άλλα που ήταν πιο "εύκολα" και το πούλησε σε έναν φίλο του. Τουλάχιστον έτσι είπε. Ο φίλος του λοιπόν, αφού δεν ασχολήθηκε καθόλου, αποφάσισε να το πουλήσει με τη σειρά του, βάζοντας τον άνθρωπο αυτό να το κάνει. Αφού ήδη μου είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά μου λέει, ότι αυτός είχε προτείνει να καλύψουν τις τρύπες με πολυεστέρα και το αυτοκίνητο θα ήταν μια χαρά. Κάπου εκεί χαιρέτισα και σηκώθηκα και έφυγα.

   Δυστυχώς για αυτό το αμάξι πολύ δύσκολα θα υπήρξε σωτηρία και είμαι 100% σίγουρος ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων συνεχίζει να σαπίζει στην ίδια θέση. Στη χειρότερη θα βρίσκεται στον οπλισμό κάποια οικοδομής. Ίσως είναι καιρός να ξανακάνω μία επίσκεψη για να μάθω την τύχη αυτού του πανέμορφου κλασικού αμερικάνικου.

What if...?

Πηγές εικόνων: http://en.wikipedia.org/wiki/SS-100-X
                                       http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:SS-100-X_(presidential_limousine)
                                       http://www.flickriver.com/photos/37573576@N06/5948044027/