Christine Stories...

 

   Τον Απρίλιο του 1983 έκανε την εμφάνιση του στα βιβλιοπωλεία ένα βιβλίο αλλιώτικο από τα άλλα. Ένα βιβλίο που έδινε ζωή και υπόσταση σε ένα καθημερινό αντικείμενο, που όλοι το είχαμε συνηθίσει ως ένα απλό μέσο μετακίνησης. Το βιβλίο αυτό είχε ως θέμα ένα αυτοκίνητο. Όχι ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο, αλλά ένα στοιχειωμένο δαιμονικό αυτοκίνητο, που έβγαζε από την μέση όποιον «απειλούσε» αυτό ή τον ιδιοκτήτη του. Ένα αυτοκίνητο που μπορούσε να επισκευαστεί  χωρίς να χρειάζεται να αγοραστούν ανταλλακτικά, αλλά μονάχα από την αφαιμακτική αγάπη του ιδιοκτήτη του. Το βιβλίο αφορούσε την Christine.

   Ο Stephen King είχε αρκετά χρόνια πριν ξεκινήσει να γράφει το βιβλίο αυτό. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω αρκετά στοιχεία σε σχέση με τη συγγραφή του βιβλίου. Το μόνο που μπορώ να επιβεβαιώσω με σιγουριά, είναι ότι ολοκληρώθηκε αρκετά χρόνια μετά αφότου ξεκίνησε η συγγραφή του. Δυστυχώς όμως ο Stephen King δεν είχε και πολλές γνώσεις γύρω από τα αυτοκίνητα, για αυτό και το βιβλίο έχει αρκετά λάθη σε ότι έχει να κάνει με αυτόν τον τομέα. Επειδή βέβαια ο ολοκλήρωση του βιβλίου “άργησε”, κατάφερε να διορθώσει μερικά από αυτά τα λάθη. Περισσότερα όμως θα αναφέρουμε αργότερα.

  

   Στο βιβλίο γνωρίζουμε την Christine. Μία Plymouth του 1958 (Συγκεκριμένα κατασκευής τον Σεπτέμβριο του 1957, αλλά ως γνωστών στις ΗΠΑ την περίοδο εκείνη η ανανέωση των μοντέλων γινόταν το φθινόπωρο του προηγούμενου έτους, με την παρουσίαση του νέου μοντέλου στις εκάστοτε εκθέσεις, και την έναρξη των πωλήσεων. Για αυτό και δημιουργήθηκε η έκφραση Model Year (a.k.a. MY). Αυτό σημαίνει ότι ένα αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε μετά τον Αύγουστο του έτους, ουσιαστικά είναι το μοντέλο του επόμενου έτους.) την οποία αγόρασε ολοκαίνουργια ένας περιθωριακός στρατιωτικός με πολλά ψυχολογικά προβλήματα.

 

   Ο άνθρωπος αυτός λεγότανε Roland D. LeBay και ήταν γεννημένος το 1907. Από παιδί ήταν περίεργος και νευρικός και θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκρυβε το “κακό” μέσα του. Μόνιμα έψαχνε για μπελάδες, ξεκίναγε καβγάδες και δεν είχε ηθικούς φραγμούς στο να τραυματίζει ακόμα και τα ίδια του τα αδέρφια. Το 1923, στα 16 του δηλαδή, κατατάχθηκε στον στρατό, όπου και υπηρέτησε ενεργά μέχρι το 1957, όπου αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω τραυματισμού της πλάτης του. Ήταν ένας άνθρωπος μόνιμα νευριασμένος, μέθυσος, που πάντα θεωρούσαν ότι φταίνε όλοι οι άλλοι (οι “χαφιέδες”) και πάντα αυτός ήταν ο αγωνιστής που έπρεπε να πολεμήσει το σύστημα και τους “χαφιέδες” του. Ήδη από το 1951 είχε παντρευτεί την Βερόνικα, η οποία ήταν έγκυος στην κόρη τους Ρίτα. Μόλις παντρεύτηκε ο Roland έφυγε για την Κορέα.

 

   Όταν γύρισε από την Κορέα το 1953 συνέχισε να έχει μία αδιάφορη συμπεριφορά ως προς την γυναίκα του, αλλά και την κόρη του. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να αποκτήσει ένα καινούργιο και τσίλικο αυτοκίνητο. Μέχρι τότε είχε καταφέρει να αποκτήσει μονάχα δύο μεταχειρισμένα αυτοκίνητα, μία Chevrolet και μία Hudson Hornet, που συνέχεια είχαν προβλήματα. Φυσικά ήταν τόσο μεθύστακας, που ότι έβγαζε τα έπινε, αλλά παρόλα αυτά η γυναίκα του κατάφερε να του μαζέψει ένα γερό κομπόδεμα, και το 1957 που γύρισε και αποστρατεύτηκε, πήγε και παρήγγειλε μία ολοκαίνουργια Plymouth. Ένα χρόνο αργότερα η εξάχρονη κόρη του πέθανε στο αυτοκίνητο αυτό από πνιγμό λόγω τροφής, και ένα εξάμηνο μετά η γυναίκα του αυτοκτόνησε μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, βάζοντας έναν σωλήνα στην εξάτμιση και φέρνοντας τα καυσαέρια μέσα στο σαλόνι.  Αλλά γιατί ένας τόσος μεγάλος πρόλογος, τι μας ενδιαφέρει ένας μέθυσος απόστρατος και που κολλάει η Christine.

 

   Η Christine ήταν η Plymouth που αγόρασε o LeBay τον Σεπτέμβριο του 1957. Σύμφωνα με τον King ήταν μία Plymouth Fury του 1958, την οποία όμως την είχε κάνει ειδική παραγγελία ο LeBay, την έβαψε αργότερα  κόκκινη (σε απόχρωση της Ford της εποχής) και της έβαλε και κόκκινες ταπετσαρίες. Σύμφωνα με τον King λοιπόν, η Plymouth αυτή ήταν μία Plymouth Fury, δυστυχώς όμως σε όλο το βιβλίο μιλάει για ένα τετράπορτο κόκκινο αυτοκίνητο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο συγγραφέας ήξερε ελάχιστα βασικά πράγματα για τα αυτοκίνητα.

  

   Το 1949 ο Virgil Exner αποχώρησε από την Studebaker, και μπήκε στο δυναμικό της Chrysler. Η Chrysler είχε μείνει αρκετά πίσω στην σχεδίαση αυτοκινήτων, κάτι που έκανε και τις πωλήσεις να είναι χαμηλές. Ο Exner σχεδόν αμέσως ξεκίνησε να σχεδιάζει πρωτότυπα, αλλά το μεγάλο βήμα έγινε με τα μοντέλα παραγωγής του 1955, στα οποία εφάρμoσε για πρώτη φορά τον “Forward Look” σχεδιασμό. Τα αυτοκίνητα αυτά είχαν χαμηλότερη οροφή, το μπροστά μέρος ήταν αρκετά πιο μακρύ από το πίσω και φυσικά ήταν εξοπλισμένα με μεγάλα φτερά πίσω.

   Η Plymouth Fury παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1956 και ήταν ένα μοντέλο περιορισμένης παραγωγής, βασισμένο στην Belvedere (όπου ήταν η πλουσιότερη έκδοση της Plymouth το 1956 με πλήρη γκάμα). Η Fury έβγαινε μονάχα σε δίπορτο hardtop αμάξωμα (χωρίς κολόνες δηλαδή), με αρκετές διαφορές στο εξωτερικό (π.χ. πλάτες καθισμάτων), με πλουσιότερο εξοπλισμό, πλουσιότερη εξωτερική διακόσμηση, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των διακοσμητικών ήταν από ανοδιωμένο αλουμίνιο, βαμμένο χρυσό και το αμάξωμα βαμμένο μονάχα σε ένα λευκό/κρεμ χρώμα (Buckskin Beige),  Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι έβγαινε με έναν V8 κινητήρα, έναν V8 318.  ΠΟΤΕ δε βγήκε σε άλλο χρώμα, ή με άλλο αμάξωμα.

   Το 1957 ανανεώθηκε όλη η γκάμα της Chrysler, ακολουθώντας το επόμενο στάδιο του Forward Look σχεδιασμό του Virgil Exner. Η Fury μεγάλωσε σε μέγεθος, αλλά έγινε κομψότερη από την προκάτοχο της. Μηχανικά οι αλλαγές δεν ήταν σημαντικές, ενώ και στον εξοπλισμό και την εμφάνιση παρέμειναν οι ίδιες βασικές αρχές. Άσπρο/κρεμ χρώμα (Buckskin Beige), με χρυσά διακοσμητικά.

   Για το 1958 οι διαφορές ήταν ανεπαίσθητες. Τα αμαξώματα σε όλα τα μοντέλα της Chrysler μείναν ίδια, και ουσιαστικά τα νέα μοντέλα διέφεραν κυρίως στα νέα διακοσμητικά. Αλλά και στο ότι πλέον όλα τα αμερικάνικα αυτοκίνητα είχαν διπλούς προβολείς μπροστά. Έτσι λοιπόν η νέα Fury είχε τέσσερα αντί για δύο φανάρια μπροστά, Τα πίσω μεταφέρθηκαν στη βάση του φτερού και έγιναν στρογγυλά (αντί για όρθια που ήταν στο μοντέλο του 1957), άλλαξαν τα καθίσματα και διαφοροποιήθηκαν τα διακοσμητικά, τα σήματα και η μάσκα. Για πρώτη φορά μάλιστα, οι Fury έμοιαζαν τόσο πολύ με τις Belvedere (στα διακοσμητικά πάντα), με μόνη διαφοροποίηση τις χρωματικές επιλογές. Επίσης να αναφέρω ότι οι Fury γενικά είχαν ελαφρώς πρασινωπά παράθυρα, όπως οι Pallas στις DS. Στα μηχανικά, εκτός από τον 318, δόθηκε ως επιλογή και ένας V8 350, o Golden Commando.

   Από το 1959 η Fury πήρε τη θέση της Belvedere στην κορυφή του στέμματος (η Belvedere παρέμεινε ως σειρά, αλλά υποβαθμίστηκε) και απέκτησε πλήρες γκάμα. Ουσιαστικά από το 1959 και μετά έπαψε να είναι “Special” μοντέλο, περιορισμένης παραγωγής.

 

   Όπως καταλαβαίνουμε ο συγγραφέας δυστυχώς έκανε μία μεγάλη πατάτα, που η αλήθεια είναι ότι λίγοι την κατάλαβαν. Τελικά μέχρι να ολοκληρώσει το έργο του ο King διόρθωσε κάποια από τα λάθη αυτά, κάποια άλλα όμως μείνανε. Για παράδειγμα για το μεν χρώμα ο συγγραφέας κατάφερε να το διορθώσει, κάνοντας την συγκεκριμένη Plymouth να έχει υποστεί μετατροπές από τον ιδιοκτήτη της, βάφοντας την σε μία απόχρωση του κόκκινου της Ford, και τοποθετώντας αντίστοιχο εσωτερικό. Όμως συνέχισε να την αναφέρει παντού ως τετράπορτη.

 

   Ένα ακόμα λάθος που κάνει ο συγγραφέας είναι στην περιγραφή των μηχανικών μερών του αυτοκινήτου. Αναφέρει ότι φοράει έναν 382 V8 κινητήρα που σίγουρα δεν είναι Mopar, και δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Κατά πάσα πιθανότητα μπερδεύτηκε με τον 392 Hemi που είχε παρουσιαστεί την ίδια χρονιά, ή με κάποιον μεταγενέστερο 383. Επίσης σε διάφορα σημεία του βιβλίου αναφέρεται ότι φοράει hydramatic κιβώτιο ταχυτήτων (που είναι κιβώτιο της GM) καθώς και ότι έχει επιλογέα Hurst. Φυσικά τίποτα από τα δύο δεν είναι αληθές, καθώς οι Plymouth του 1958 φορούσαν TorqueFlite κιβώτιο ταχυτήτων, με το σύστημα “push-button” για τις αλλαγές των ταχυτήτων.

 

   Ο Stephen King στο βιβλίο του αναφέρει ότι οι Fury παράγονταν κατά εκατοντάδες χιλιάδες, κάτι που προφανώς δεν ισχύει, καθώς ήταν μοντέλο περιορισμένης παραγωγής, με κατασκευή μερικών χιλιάδων κάθε έτους (για τα έτη 1956, 57 και 58 μιλάω πάντα). Συγκεκριμένα το 1958 κατασκευάστηκαν περίπου 5300 Fury. Η σειρά των λαθών κλείνει με τη φωτογραφία του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο της αρχικής έκδοσης, που ήταν καθιστός πάνω σε μία 1957 Plymouth.

   Το αυτοκίνητο, πέραν του παρανοϊκού ιδιοκτήτη, μέχρι και τη στιγμή που το πούλησε, όπου και ξεκινάει η νουβέλα, δεν έχει τίποτα το παραφυσικό και το περίεργο. Η ιστορία ξεκινάει αμέσως μετά την πώληση του σε έναν κάπως άχαρο 17χρονο νεαρό, τον Arnie Cunningham. Η ιστορία ξεκινάει στις 10 Αυγούστου του 1978, οπότε ο Arnie, μαζί με τον φίλο του τον Dennis Guilder, γυρνώντας από την καλοκαιρινή τους δουλειά, βλέπει στην πρασιά ενός παλιού σπιτιού την Christine. Εγκαταλελειμμένη, σε κακή κατάσταση, με αρκετές ελλείψεις και με πολλά σάπια. Αμέσως την “ερωτεύεται” και αποφασίζει να την αγοράσει και να την επαναφέρει στην αρχική της κατάσταση. Σε μία εξομολόγηση του στον κολλητό του αναφέρει ότι πρώτη φορά είδε κάτι ασχημότερο από τον ίδιο, και για αυτό θεώρησε ότι έπρεπε να την πάρει και να την φτιάξει.

 

   Παρά τις προσπάθειες αποτροπής του φίλου του, αλλά και των γονιών του, ο Arnie αγοράζει το αυτοκίνητο και από εκεί ξεκινά ο εφιάλτης.  Ο LeBay λίγο καιρό μετά πεθαίνει, και το πνεύμα του στοιχειώνει την Christine, αλλά και τον ίδιο τον Arnie, οδηγώντας τον στην τρέλα και την παρανομία. Από εκεί και πέρα ξεκινάει μία πολύ δυνατή αφήγηση που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι το τέλος. Επειδή θεωρώ ότι το βιβλίο αυτό αξίζει να διαβαστεί, η αναφορά μου σε αυτό σταματάει εδώ.

 

    Για ποιο λόγο όμως ο συγγραφέας επέλεξε αυτό το τόσο σπάνιο και ιδιαίτερο μοντέλο. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά σκεφτότανε κάτι πιο κοινότοπο. Όμως τελικά αποφάσισε να επιλέξει ένα αυτοκίνητο που να μην είναι τόσο αναγνωρίσιμο και αγαπητό, ένα ιδιαίτερο αυτοκίνητο, που όμως να είναι όμορφο ταυτόχρονα. Και όντως η Plymouth των 1957-58 είναι πραγματικά από τα ομορφότερα αυτοκίνητα της εποχής τους. Δυστυχώς η κακή ποιότητα κατασκευής της Chrysler (που άφηνε άβαφτα μέρη του αυτοκινήτου εμφανή, και με πολλές ατέλειες στο τελικό φινίρισμα), οι αρκετές βλάβες (ειδικά με το σύστημα αλλαγής ταχυτήτων push-button) και τα μεγάλα φτερά της (που αμέσως μόλις πέρασε η μόδα τους ελάχιστα χρόνια μετά, οδήγησε τα περισσότερα στην αχρηστία, θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλη ανάρτηση μου) κάνανε τα Plymouth αυτά μη αγαπητά. Αν βάλουμε στην εξίσωση και το όνομα Fury, που ουσιαστικά μας προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει,  καταλαβαίνουμε για ποιους λόγους επιλέχτηκε το συγκεκριμένο μοντέλο.

   Εκείνη την εποχή ο Stephen King ήταν τόσο δημοφιλής, ώστε η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε αμέσως μόλις ολοκληρώθηκε το βιβλίο, και πριν καν εκδοθεί. Έχοντας λοιπόν σενάριο του Bill Phillips (που είχε δουλέψει ξανά με τον King), βασισμένο σε νουβέλα του Stephen King και με σκηνοθέτη τον John Carpenter ξεκίνησε η παραγωγή της ταινίας, με αρκετά περιορισμένο βέβαια budget.

   Βέβαια το να μεταφέρεις μία νουβέλα, σε σενάριο για ταινία περίπου δύο ωρών, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οπότε έπρεπε να γίνει οικονομία χρόνου. Ταυτόχρονα είχε προηγηθεί η ταινία " An American Werewolf in London", στην οποία υπήρχε μία παρόμοια σχέση των πρωταγωνιστών της, σαν και αυτή του Arnie και του Lebay στο βιβλίο. Οπότε αποφασίστηκε να παρακαμφθεί αυτό το κομμάτι της ιστορίας, ώστε και χρόνο να γλιτώσουν (αλλιώς ήθελε αρκετή ώρα, για να περιγραφεί σωστά ο LeBay), αλλά και για να μην μοιάζει η ταινία τους με αυτήν που προηγήθηκε. Για αυτό και στην ταινία η Christine αγοράζεται από τον Arnie, μέσω του αδερφού του LeBay, μιας και ο ίδιος είχε πεθάνει μερικές βδομάδες νωρίτερα. Παρόλα αυτά τα χαρακτηριστικά του LeBay περάσανε στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά του αδερφού του. Το ίδιο συμβαίνει και σχεδόν όλη την υπόλοιπη ταινία, διαφοροποιώντας αρκετά την ταινία από το βιβλίο.

   Εφόσων κόπηκε λοιπόν ο LeBay, έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποκτήσει «Σατανική» υπόσταση το αυτοκίνητο. Αποφασίστηκε λοιπόν το αυτοκίνητο να γίνει ο πρωταγωνιστής, και η ιστορία ξεκινάει από το εργοστάσιο κατασκευής της Plymouth, όπου η Christine έχει ήδη αφήσει τα πρώτα της θύματα. Για αυτόν το λόγο εξάλλου προτιμήθηκαν σχεδόν άγνωστοι ηθοποιοί, σε σχέση με δυνατότερα ονόματα. Ώστε να είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο πρωταγωνιστής. Η Christine…

    Η ταινία ξεκινάει λοιπόν στο υποτιθέμενο εργοστάσιο της Plymouth στο Detroit το 1957. Το εργοστάσιο αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από την μάντρα του Will Darnell. Για την ιστορία, είχαν βρει μία τεράστια αποθήκη (πρώην εργοστάσιο), την οποία χώρισαν στη μέση, και στο ένα μισό είχαν το πλατό με το συνεργείο του Darnell και στο άλλο είχαν το χώρο όπου γινόντουσαν οι εργασίες στα οχήματα. Στο εργοστάσιο λοιπόν, ανάμεσα στις Buckskin Beige Fury, υπάρχει και μία ειδική παραγγελία Fury βαμμένη κόκκινη με κόκκινο εσωτερικό. Αυτό έγινε κυρίως για να δείξουν ότι αυτό το αυτοκίνητο ήταν σατανικό από την ώρα που κατασκευάστηκε. Αφού άφησε τα πρώτα της θύματα σε αυτόν το χώρο, πουλήθηκε στο LeBay. Ένα χρόνο μετά πέθανε το 5χρονο κοριτσάκι του από πνιγμό (λόγω φαγητού), και ύστερα ακολούθησε η γυναίκα του Ρίτα από την ίδια αιτία (βλέπουμε ήδη τις αλλαγές).

   Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας λοιπόν, αυτό που εννοείται είναι ότι το αυτοκίνητο έχει κάτι το δαιμονικό, και σκοτώνει όποιον μπαίνει στο δρόμο της. Οι αλλαγές στον χαρακτήρα του Arnie φυσικά υπάρχουν, αλλά το τέλος είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό της νουβέλας. Γενικότερα όλη η ταινία είναι πιο «μαλακή» από το βιβλίο. Για την ακρίβεια ήταν τόσο «μαλακή» που δυσκολεύτηκε να πάρει χαρακτηρισμό “Άνω των 17” (χωρίς τον οποίο θα ήταν εμπορική αποτυχία, καθώς ποιος θέλει να δει ένα θρίλερ που επιτρέπεται να δουν ακόμα και παιδιά), για αυτό και εμπλουτίσανε το σενάριο με ορισμένες βωμολοχίες. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο είναι πολύ πιο “δυνατό” και ενδιαφέρον.

 

   Ένα από τα ενδιαφέροντα trivia της ταινίας, είναι ο τρόπος με τον οποίο γυρίστηκε η σκηνή που δείχνει τη Christine να “ζωντανεύει”. Αρχικά δεν προβλέπονταν, αλλά αφού τελείωσαν τα γυρίσματα ο Carpenter θεώρησε ότι υπήρχε ένα κενό στην ιστορία, και ότι δε θα ήταν αρκετό το να τη δείξουν απλά έτοιμη. Τελικά με τον υπεύθυνο των ειδικών εφέ βρήκαν τη λύση, σε μία εποχή που τα εφέ ήταν αρκετά πρωτόγονα. Με ένα υδραυλικό σύστημα, διαλύσαν ένα αυτοκίνητο, τραβώντας το από διάφορες κάμερες. Με μία τεχνική κατάφεραν να προβάλουν τη σκηνή ανάποδα, και ο θεατής αντί να βλέπει το αυτοκίνητο να διαλύεται, το βλέπει τελικά να επισκευάζεται μόνο του.

 

    Μία ακόμα ιδιοτροπία της ταινίας είναι η σκηνή όπου πεθαίνει ο Arnie και ακουμπάει τη μάσκα της Christine. Αυτή η σκηνή δεν υπήρχε στη νουβέλα. Την προσθέσανε για να ενισχύσουνε τη σχέση αυτοκινήτου-ιδιοκτήτη, και για να προσδώσουν ένα πιο δραματικό τέλος. Ταυτόχρονα δείχνουν ότι υποβόσκει και μία ερωτική σχέση μεταξύ του Arnie και της Christine. Προσωπικά ποτέ δε μου άρεσε αυτό το κομμάτι.

   Όταν ξεκίνησε η παραγωγή της ταινίας έγινε αντιληπτή η “πατάτα” του King σχετικά με τις Fury. Αποφασίστηκε λοιπόν να βρεθούνε ακόλoνες δίπορτες, και κατά το δυνατόν Fury. Τελικά συγκεντρώθηκαν πάνω από 20 αυτοκίνητα (21 κατά κάποιους, 24 κατά τους συντελεστές ή 26 κατά μία άλλη αξιόπιστη πηγή). Πολλά από αυτά (αν όχι τα περισσότερα) ήταν αυθεντικές Fury. Από αυτά (καθώς δεν ήταν όλα σωστά και πλήρες, και τα Plymouth αυτά έχουν θέμα με τη σκουριά) τελικά δημιούργησαν 17 λειτουργικά αυτοκίνητα, τα οποία ανάλογα με τη χρήση για την οποία προορίζονταν είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Υπήρχαν αυτοκίνητα τέλεια εμφανισιακά, αλλά και εσωτερικά, υπήρχαν αυτοκίνητα χωρίς εσωτερικό, υπήρχαν ακόμα και πουρσαρισμένα για τις σκηνές που χρειάζονταν burnout και δύναμη.

   Για την ιστορία, σε κάποιες από τις φωτογραφίες παραπάνω φαίνεται μία μούρη από Plymouth προσαρμοσμένη στο μπροστά μέρος ενός τράκτορα. Είχε κατασκευαστεί για τη σκηνή όπου ο Arnie και ο Dennis κάνουμε βόλτα το βράδυ, και ο Arnie έχει μεταμορφωθεί πλήρως. Τελικά επιλέχτηκε να μη χρησιμοποιήσουν αυτό το σύστημα.Ο θόρυβος από το φορτηγό ήταν πολύ μεγάλος και δεν μπορούσαν να τραβήξουν σωστά τις σκηνές. Γενικότερα τελικά δεν τους έκανε η ιδέα, και για αυτό τελικά γύρισαν τη σκηνή στο studio, χρησιμοποιώντας εφέ φώτων.

 

   Αφού αποφάσισαν να φτιάξουν Fury, γιατί στην αρχική σκηνή όλες έχουν λάθος trim? Γιατί η σκηνή γυρίστηκε αφού είχαν βαφτεί όλα τα διακοσμητικά ασημί για την συνέχεια. Λάθος “σχεδιασμού” θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε. Οπότε με τη λογική “πολλοί θα το δουν, λίγοι θα το καταλάβουν” προχώρησαν στο γύρισμα κανονικά. Αφού τελείωσε το γύρισμα, τις ξαναέβαψαν κόκκινες και προχώρησαν στις επόμενες σκηνές. Εξάλλου η Christine υποτίθεται ότι έπρεπε να διαφέρει μόνο στο χρώμα. Και εφόσον επιλέχτηκε το κόκκινο, τα χρυσά διακοσμητικά θα άλλαζαν όπως και να έχει.

    Για την ιστορία χρησιμοποιήθηκαν δύο αποχρώσεις κόκκινου. Για τα γυρίσματα που έγινα μέρα, τα αυτοκίνητα ήταν βαμμένα με το αυθεντικό χρώμα των Plymouth Belvedere του 1958 “Toreador Red”, ενώ για τα γυρίσματα που έγιναν βράδυ χρησιμοποιήθηκε μία απόχρωση της GM του 1983. Επίσης υπήρχαν τα γυρίσματα όπου το αυτοκίνητο ήταν σε “attack mode”. Σε αυτές τα παράθυρα τους ήταν βαμμένα με μαύρη μπογιά, εκτός από μικρά σημεία στα μπροστινά παρμπρίζ, που ήταν καλυμμένα με μαύρη ζελατίνα για να βλέπουν οι οδηγοί. Και φυσικά ο πράσινος φωτισμός του πίνακα οργάνων δεν ήταν φωτισμός, αλλά πράσινο πλαστικό.

   Βέβαια ακόμα και τότε ήταν δύσκολο να βρεθούν ανταλλακτικά και λεπτομέρειες. Για αυτό και πολλά πράγματα κατασκευάστηκαν από πλαστικό και λάστιχο. Τα περισσότερα πούλια των προφυλακτήρων, τα τάσια, ακόμα και φτερά ήταν από πλαστικό ή και λάστιχο. Στη σκηνή που η Christine σκοτώνει το Moochie στις αποθήκες για παράδειγμα, χρησιμοποιήθηκε μία Plymouth με φτερά κατασκευασμένα από λάστιχο, και για να μπει μέσα στο στενάκι, τη σπρώξανε με μία μπουλντόζα. Ακολουθούν φωτογραφίες από αυτά τα ανταλλακτικά που "σώθηκαν" από φανατικούς της ταινίας.

    Τελικά από τα 26 περίπου αυτοκίνητα, κρατήθηκαν μονάχα τρία. Ένα άψογο υποτίθεται ότι κράτησε ο Carpenter. Δυστυχώς αυτό το αμάξι δεν έχει εμφανιστεί ποτέ και πουθενά. Ένα δόθηκε ως “βραβείο”, και πριν μερικά χέρια πέρασε στην κατοχή συλλέκτη από τη Μ. Βρετανία έναντι του ποσού των 150000$. Και ένα ακόμα κρατήθηκε και μεταφέρθηκε σε στούντιο στο L.A. για να χρησιμοποιηθεί σε μία άλλη ταινία με την ονομασία “Cat's Eye”. Ήταν αυτή που χρησιμοποιήθηκε στη σκηνή όπου η Christine κυνηγά τον Moochie (πριν μπει το δρομάκι), και της είχαν χτυπήσει τον κωδικό “Muscle two” στο ταμπελάκι.  Παρότι το σενάριο απαιτούσε σκηνές μόνο από μπροστά και από πίσω που ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση, προτιμήθηκε τελικά μία άλλη Belvedere που ήταν άψογη (δεν είχε χρησιμοποιηθεί στην Christine), και η “Muscle two” ήταν να πάρει το δρόμο για το διαλυτήριο. Τελικά κατάφερε και την έσωσε στην κυριολεξία ο Martin Sanchez. Το αμάξι όταν αγοράστηκε ήταν χωρίς καθόλου εσωτερικό, με roll cage, αγωνιστικές ζώνες, και ένα μόνο πλαστικό κάθισμα. Τα τζάμια ήταν βαμμένα, και τα περισσότερα “χρώμια” ήταν στην πραγματικότητα πλαστικά. Έπειτα από αναζήτηση 2,5 ετών κατάφερε να βρει τα υπολείμματα των άλλων Plymouth που χρησιμοποιήθηκαν στην μάντρα “Bill and Ed's Auto Wrecking” στη Fontana της California. Από εκεί πήρε ότι του χρειάζονταν και πλέον η δική του Christine είναι σε πλήρη λειτουργική κατάσταση.

   Μία ακόμα έχει στην κατοχή του ο Bill Gibson. Θεωρητικά είναι αυτή που είχε πέσει πάνω στην Camaro στο βενζινάδικο. Όμως σύμφωνα με άλλες πηγές αυτή βρισκόταν στην παραπάνω μάντρα. Όπως και να χει και του Bill είναι αναγνωρισμένα αυθεντική, καθώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά. Εδώ να αναφέρω ότι και οι δύο αυθεντικές Christine, που δεν είναι “κρυμμένες”, είναι μέλη του  “Christine Car Club”, ένα club με μέλη τους λάτρεις των Christine.

   Το 1983 ο Aaron Kahlenberg μαζί με τον πατέρα του ανακατασκεύαζε μία 57αρα Fury. Βρέθηκε λοιπόν στην μάντρα των “Bill and Ed's Auto Wrecking”, σχεδόν αμέσως μόλις είχαν μεταφερθεί εκεί τα υπολείμματα των Plymouth από την ταινία. Από αυτά πήραν όλα τα απαραίτητα ανταλλακτικά για την ολοκλήρωση της ανακατασκευής τους, και εξερεύνησαν το χώρο για να δούνε αν θα μπορούσαν να μαζέψουν ένα ολόκληρο αυτοκίνητο από τα υπολείμματα. Μετά από ώρες έκριναν ότι δεν γινότανε και αρκέστηκαν στα ανταλλακτικά που τους ήταν απαραίτητα. Τελικά ισχύει το ρητό “στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα”, καθώς αν είχαν πάρει μερικά αυτοκίνητα τότε, τώρα θα μπορούσαν να τα πουλήσουν πολύ ακριβά, καθώς το κοινό της Christine είναι πολύ μεγάλο σε Παγκόσμιο επίπεδο. Από εκεί είναι και οι φωτό που ακολουθούν.

   Εδώ θα ήθελα να μιλήσω και για έναν ακόμα μύθο γύρω από την ταινία αυτή. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ανάμεσα στα αυτοκίνητα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν και ένα τετράπορτο Plymouth. Μάλιστα λένε ότι χρησιμοποιήθηκε στις σκηνές όπου η Christine φλέγεται, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιήθηκε στη σκηνή που καμένη πλέον επιστρέφει στην αποθήκη του Darnell. Όσες φορές και να έχω δει την ταινία δεν βλέπω τίποτα διαφορετικό από το γνωστό δίπορτο σουλούπι. Οπότε μάλλον η όλη ιστορία είναι απλά μυθοπλασία. Σας παραθέτω τις επίμαχες φωτογραφίες.

   Και στην παρακάτω σκηνή είναι η προσπάθεια των συντελεστών να δώσουν τη μορφή δαιμονικού τέρατος στην Christine.

   Πριν κλείσω θα ήθελα να αναφέρω και κάτι ακόμα. Και ο Carpenter και ο King κατηγορήθηκαν αρκετά χρόνια μετά, ότι είναι υπαίτιοι της καταστροφής μεγάλου αριθμού αυτοκινήτων Plymouth Fury, όχι μόνο λόγω των περίπου 26 που χρησιμοποίησαν, αλλά και επειδή 20 χρόνια μετά οι περισσότερες δίπορτες 58αρες Plymouth είχαν βαφτεί στα χρώματα της Christine (κόκκινο – άσπρο). Η αλήθεια βέβαια δεν είναι ακριβώς αυτή, γιατί χωρίς το βιβλίο και την ταινία, πιθανότατα οι περισσότερες από αυτές τις 58αρες να είχαν καταλήξει σκραπ, καθώς όπως ανέφερα και πριν δεν ήταν από τα αγαπητά μοντέλα των fifties. Τα προβλήματα του συστήματος “push-buttons” ήταν πολλά, και ακόμα και στα γυρίσματα δημιουργήθηκαν προβλήματα και καθυστερήσεις λόγω αυτού. Και όπως ξαναείπα τα Plymouth αυτής της εποχής είχαν μεγάλο θέμα με τη σκουριά, σε σχέση με άλλα αμερικάνικα της ίδιας εποχής. Στην ουσία λοιπόν η Christine κράτησε στη ζωή εκατοντάδες άλλες 58αρες δίπορτες, που αλλιώς θα είχαν γίνει παλιοσίδερα. Τι και αν κάνοντας αναζήτηση για 58 Fury τις βλέπεις όλες ασπροκόκκινες? Τουλάχιστον τις βλέπεις.

    Αντί επιλόγου. Αναμφισβήτητα, παρόλα τα λάθη το βιβλίο του Stephen King είναι ένα από τα καλύτερα του, και θα συνεπάρει όλους τους λάτρεις του είδους. Η ταινία επίσης είναι αρκετά καλή, αλλά ίσως θα ήταν καλύτερα να έμενε περισσότερο στο πνεύμα του βιβλίου. Σίγουρα αξίζουν περισσότερης προσοχής όλων όσων τους αρέσουν τα θρίλερ. Ελπίζω να δούμε κάποια στιγμής ένα remake της ταινίας αυτής (όπως γίνεται με τόσες άλλες τα τελευταία χρόνια), αλλά που να μη χρειαστεί να θυσιαστούν άλλες δίπορτες 58αρες Plymouth. Ευτυχώς πλέον υπάρχουν τα ψηφιακά εφέ.

 

 

Πηγές: http://www.forwardlook.net/features/billandeds.htm

                http://www.christinecarclubforum.com/

                http://www.allpar.com/history/plymouth/1946-1959/cars-1958.html

                http://www.imdb.com/title/tt0085333/trivia

Και φυσικά το πρωσοπικό αρχείο του φίλου μου Μάνου Μπαράτση.