Το όνομα Continental έκανε την εμφάνιση του για πρώτη φορά στην ιστορία της Lincoln μόλις το 1939. Ήταν μία από τις δημιουργίες του Edsel Ford που ήθελε να εκμοντερνίσει την Ford. Δυστυχώς λόγω του θανάτου του, και φυσικά των σχέσεων του με τον πατέρα του, δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με τις "αεροδυναμικές" Zephyr και Continental. Φυσικά "αεροδυναμικές" μόνο στο μάτι, αλλά σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό (εξαιρουμένου φυσικά του Chrysler Airflow) ήταν ιδιαιτέρως εντυπωσιακές και ίσως από τις πιο κομψές αμερικάνικες δημιουργίες. Φυσικά το μοντέλο Continental κατασκευάζονταν μονάχα σε Coupe και Convertible αμαξώματα, και είχαν αρκετές διαφοροποιήσεις από τις "μικρότερες" Zephyr, ήταν χειροποίητες και φορούσαν έναν V12 κινητήρα 4.8l.
Μόλις το 1958 με την παρουσίαση της τρίτης γενιάς, το μοντέλο Continental απέκτησε πλήρη γκάμα αμαξωμάτων, sedan, coupe, limousine etc. Σε αυτήν τη γενιά η Continental αποτέλεσε ίσως το μακρύτερο αυτοκίνητο της αγοράς τότε, και ένα από τα μακρύτερα αυτοκίνητα παραγωγής που κατασκευάστηκαν ποτέ. Μάλιστα στην Convertible μορφή του μέχρι και σήμερα κρατάει τα σκήπτρα, καθώς είναι το μακρύτερο convertible παραγωγής, με μόνη εξαίρεση τις Cadillac V16 convertible που κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1934 με και του 1937.
Το 1961 παρουσιάστηκε η τέταρτη γενιάς, και η οποία εκτός από πληρότητα σε αμαξώματα, αποτέλεσε και το μοναδικό μοντέλο της Lincoln την εποχή εκείνη. Η σχεδίαση του, παρότι ήταν πολύ απλή και βασισμένη στις ευθείες γραμμές, μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ κομψή, και χωρίς ίχνος υπερβολής. Επειδή το συνολικό μήκος μειώθηκε σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, η Continental απέκτησε το χαρακτηριστικό με το οποίο έμεινε στην ιστορία. Suicide doors πίσω, στα πρότυπα των παλιών Lancia. Εκτός του εντυπωσιασμού να βλέπεις το τεράστιο άνοιγμα στο πλάι αυτού του γίγαντα, η εφαρμογή αυτή είχε και λειτουργικό σκοπό. Επέτρεπε στους επιβάτες να μπαίνουν στα πίσω καθίσματα χωρίς να χτυπάνε τα πόδια τους πάνω στην πόρτα. Εκτός αυτού, στην convertible εκδοχή του, είναι και το πρώτο τετράπορτο convertible που μπήκε σε παραγωγή, μετά τον 2ΠΠ.
Βέβαια στην ιστορία αυτό το μοντέλο έμεινε και για έναν ακόμα λόγο. Τη δολοφονία του John Fitzgerald "Jack" Kennedy στις 22 Νοεμβρίου του 1963 στο Dallas του Texas. Η προεδρική λιμουζίνα του JFK με την κωδική ονομασία SS-100-X ήταν βασισμένη σε μία Lincoln Continental convertible του 1961. Φυσικά για τις ανάγκες του Λευκού Οίκου, οι μετατροπές και οι ιδιαιτερότητες του SS-100-X ήταν πάρα πολλές σε σχέση με το εργοστασιακό Continental. Βέβαια παρότι είχε βασιστεί σε μοντέλο κατασκευής 1961, μεταξύ των τροποποιήσεων ήταν και το φρεσκάρισμα της εμφάνισης του μπροστά μέρους, με την μετατροπή σε look 1962 μούρη.
Για την ιστορία το SS-100-X αντικαταστάθηκε το 1967 και παρέμενε σε χρήση μέχρι και το 1978, όπου και αποτελεί έκθεμα του μουσείου Henry Ford.
Και φτάνουμε στην Ελλάδα το σωτήριο έτος 2008. Έχοντας μεγάλη αγάπη για τα παλιά αυτοκίνητα, και ειδικότερα τα αμερικάνικα, μου γίνεται γνωστή η ύπαρξη ενός ελληνικού forum καθαρά για τα αμερικάνικα αυτοκίνητα, του www.DetroitCruisers.gr, μία δημιουργία ενός πραγματικού λάτρη των αμερικάνικων αυτοκινήτων του Μάνου Μπαράτση, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης της πρώτης Christine ρέπλικα στην Ελλάδα, και έχουν περάσει από τα χέρια του πολλά αμερικάνικα αυτοκίνητα. Αμέσως γίνομαι μέλος και ξεκινάω την εξερεύνηση και το διάβασμα παλιότερων θεμάτων, μια συνήθεια που έχω από πάντα.
Στο θέμα που αφορούσε τις εγκαταλελειμμένες αμερικάνικες καλλονές στην Ελλάδα βλέπω μία μικρή φωτογραφία τραβηγμένη το 2006 από μία 1962 Lincoln Continental four door sedan σε χρώμα Black Cherry Metalic. Αφού επικοινώνησα με τον Μάνο και και ξέροντας ότι θα ήθελα πολύ να σώσω το συγκεκριμένο αυτοκίνητο (ήταν η περίοδος που έψαχνα με μανία ένα ιδιαίτερο αμερικάνικο αυτοκίνητο σε προσιτή τιμή για αναπαλαίωση) κανονίζουμε να πάμε στη μάντρα όπου το είχε δει. Δυστυχώς όμως το αυτοκίνητο είχε πουληθεί. Ο μαντράς αυτός δεν είναι από τους συνηθισμένους της Λ. Νάτο. Μάλλον για μία μίξη με συλλέκτη θα το χαρακτήριζα, με άπειρα projects ανοιχτά. Και φυσικά τα πάντα προς πώληση στην κατάλληλη τιμή. Την ιστορία για το πως το απέκτησε δεν την πίστεψα ούτε τη στιγμή που μου την πρωτοείπε, δίχως να ξέρω τις φήμες γύρω από αυτόν, και αφού έμαθα περισσότερα μπορώ να είμαι σίγουρος για το αναληθές της υπόθεσης. Για την ιστορία, το παραμύθι που μου ξεφούρνισε έκανε μπαμ, γιατί ανέφερε περιοχή όπου έχει η οικογένεια μου σπίτι τα τελευταία 40 χρόνια περίπου (ίσως και παραπάνω) και δεδομένου ότι μιλάμε για μέρος με εξοχικά και έχοντας περάσει όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου εκεί, μου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζω τουλάχιστον τα σπίτια της περιοχής, οπότε να γνωρίζω ότι κάτι στην περιγραφή δεν κολλάει. Στην ερώτηση μου αν θυμόταν σε ποιον τον πούλησε, η απάντηση ήταν αρνητική. Αφού κάναμε μία καλή βόλτα και είδαμε όλα τα projects που είχε φύγαμε απογοητευμένοι.
Μερικούς μήνες μετά, ψάχνοντας τις αγγελίες στο Car.gr βλέπω μερικές φωτογραφίες αυτής της συγκεκριμένης Lincoln, και χωρίς να χάσω χρόνο παίρνω τηλέφωνο. Κανονίζω ραντεβού άμεσα (μιας και είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου) και την ίδια μέρα πάω να το δω. Η τιμή ήταν ιδιαιτέρως λογική, δεδομένης της ιδιαιτερότητας του μοντέλου (και της σπανιότητας του στην Ελλάδα) και φυσικά του υπερεκτιμημένου κλίματος της εποχής. Έχοντας λοιπόν τα χρήματα, πάω να το δω. Το αυτοκίνητο ήταν σε μία αυλή με κάνα δύο ακόμα αμερικάνικα, καγκουροκακοφτιαγμένα. Αυτό ευτυχώς δεν το είχαν πειράξει πολύ, αλλά είχαν κάνει σημαντικές ζημιές. Είχαν ξηλώσει όργανα, και κάνει ζημιές σε πολλά σημεία του αυτοκινήτου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πτοηθεί ακόμα.
Θεωρητικά όλα τα όργανα και τα ηλεκτρολογικά του ήταν εκεί (σε μία σακούλα). Το V8 μοτέρ του ήταν στη θέση του. Επιβαιβαίωσα ότι ήταν το ίδιο αμάξι που έψαχνα, και ότι αυτός ήταν ο "μυστηριώδης" αγοραστής. Μέχρι εκεί όλα έβαιναν καλώς.
Όμως κάτι δε μου άρεσε στην όλη κατάσταση. Και σιγά σιγά με την κουβέντα ξεκίνησα να καταλαβαίνω τι. Αρχικά όταν το βγάζανε από τη γωνία της μάντρας στην οποία το είχε πρωτοδεί ο φίλος μου ο Μάνος, το κάνανε βιαστικά και με βίαιο τρόπο, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μέρος του αμαξώματος, να στραβώσουν τον μπροστά προφυλακτήρα, μερικά χρώμια και να επιβαρύνουν το ήδη σάπιο αμάξωμα.
Επίσης εξετάζοντας προσεκτικότερα το αυτοκίνητο αυτό, παρατήρησα ότι ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτήν που νόμιζα ότι ήταν από τις αρχικές φωτογραφίες που είχα δει. Με αποκορύφωμα το πορτμπαγκάζ που ήταν εντελώς σάπιο (παραλίγο να μου μείνει στα χέρια). Ο ιδιοκτήτης στην προσπάθεια του να το κλείσει το στράβωσε, αφού αντί να το πιέσει ελαφρά από τους μηχανισμούς στήριξης, πήγε να το κλείσει κανονικά.
Ξαφνικά μου πουλάει και τη συνέχεια της ιστορίας. Το αυτοκίνητο αφού το πήρε, το παράτησε για να ασχοληθεί με τα άλλα που ήταν πιο "εύκολα" και το πούλησε σε έναν φίλο του. Τουλάχιστον έτσι είπε. Ο φίλος του λοιπόν, αφού δεν ασχολήθηκε καθόλου, αποφάσισε να το πουλήσει με τη σειρά του, βάζοντας τον άνθρωπο αυτό να το κάνει. Αφού ήδη μου είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά μου λέει, ότι αυτός είχε προτείνει να καλύψουν τις τρύπες με πολυεστέρα και το αυτοκίνητο θα ήταν μια χαρά. Κάπου εκεί χαιρέτισα και σηκώθηκα και έφυγα.
Δυστυχώς για αυτό το αμάξι πολύ δύσκολα θα υπήρξε σωτηρία και είμαι 100% σίγουρος ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων συνεχίζει να σαπίζει στην ίδια θέση. Στη χειρότερη θα βρίσκεται στον οπλισμό κάποια οικοδομής. Ίσως είναι καιρός να ξανακάνω μία επίσκεψη για να μάθω την τύχη αυτού του πανέμορφου κλασικού αμερικάνικου.
What if...?
Πηγές εικόνων: http://en.wikipedia.org/wiki/SS-100-X
http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:SS-100-X_(presidential_limousine)
http://www.flickriver.com/photos/37573576@N06/5948044027/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου