Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που με έναν φίλο μου, τον Βίκτωρα, κάναμε βόλτα στις περιοχές νότια του δήμου Αθηνών, ψάχνωντας για ενδιαφέροντα ευρήματα. Και τελικά τα βρήκαμε εκεί που δεν το περιμέναμε, μιας και η περιοχή στην οποία βρισκόμασταν δεν έδειχνε ως ο κατάλληλος τόπος για ακριβά wrecks.
Κάνοντας βόλτες λοιπόν στα στενά, ξεχώρισα μία οροφή από παλιό αυτοκίνητο, κρυμμένο στον χώρο μπροστά από ένα διόρωφο, και κρυμμένο από σάπια κάγκελα και μερικές λαμαρίνες. Αμέσως πλησίασα αδιάκριτα, μη ξέρωντας τι αμάξι θα αντικρίσω. Αυτό που είδα τελικά απλά με άφησε στήλη άλατος. Για την ακρίβεια μέχρι να αντιδράσω και να βγάλω τη φωτογραφική μου, ήδη με είχε πλησιάσει ένας αλλοδαπός, όπου και φαίνεται να μένει σε αυτό το κτίριο, και με ρωτούσε γιατί ακριβώς κοιτάω τα σαράβαλα.
Με την ψυχραιμία και τη διπλωματία που με διακρίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, απλά του εξήγησα ότι μου αρέσουν τα "σαράβαλα" γενικά και ότι θα ήθελα πολύ να τα φωτογραφίσω. Δεδομένου ότι δεν ήταν δικά του, και ότι δεν μοιάζω για "περίεργο" τύπο με άφησε να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Δυστυχώς τα "σαράβαλα" ήταν στριμωγμένα, από μπροστά καλύπτωνταν από τα κάγκελα και τις λαμαρίνες που προανέφερα, και είχα και μερικούς αλλοδαπούς να με κοιτάνε, οπότε οι φωτογραφίες που θα δείτε ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω.
Ας πάμε όμως στα "σαράβαλα". Πρώτο στη σειρά ήταν το κουφάρι μίας Jaguar Saloon ή Mark 1. Από πάνω της λείπανε τα πάντα. Προφυλακτήρες, χρώμια, φανάρια. Η σκουριά είχε κάνει την εμφάνιση της παντού, και κάποιος είχε τσακίσει την οροφή της.
Δίπλα της βρίσκονταν μία Jaguar S-Type. Σε παρόμοια κατάσταση με την Mark 1, μόνο το διακριτικό σήμα εθνικότητας που είχε μείνει πάνω της θύμιζε την ευγενή καταγωγή της.
Τέλος στην γωνία ήταν στριμωγμένη και καλύτερα κρυμμένη, ο πραγματικός θησαυρός. Μία Jaguar E-Type coupe πρώτης σειράς. Φυσικά σε κατάσταση ίδια, για να μην πω ακόμα χειρότερη, με τις αδερφές της, έμοιαζε να περιμένει αιώνια τον πρίγκιπα που θα της δώσει το φιλί της ζωής. Κάτι που με τις τιμές που μοιάζει απίθανο να συμβεί. Σε αντίθεση με τις άλλες, αυτή είχε και βγαλμένο παμπρίζ, το οποίο ήταν ακουμπισμένο στο καπό της, και απλά λόγω τύχης δεν είχε γίνει θρύψαλα.
Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά και αυτές οι κυριές μάλλον δε θα έχουν την τύχη που τους αξίζει. Πιθανότατα κάποια στιγμή απλά θα καταλλήξουν στην πρέσα, ή στην καλύτερη να μείνουν στην ίδια θέση, μέχρι να γίνουν σκόνη από τη σαπίλα. Είναι κρίμα πάντως, καθώς μοιάζουν να βρίσκονται σε πολύ αρχικό στάδιο αναπαλαίωσης. Για κάποιο άγνωστο σε μένα λόγο, η διαδικασία σταμάτησε και για τις τρεις σε αυτό το στάδιο, και τελικά ο χρόνος και οι μισές δουλειές που γίναν αρχικά τις έφεραν σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που πρέπει να είχαν αρχικά.
Ακολουθούν μερικές ακόμα φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου